Ka Jingshisha ka Ktien U Blei

U BLEI

Ka Baibl ka hikai ia ngi ba u Blei u la thaw ia ka bneng, ka khyndew bad ia baroh kaba don ha ka (Jen 1:1).Kum u Nongthaw, um long kum ki jingthaw-ha kawei pat ka ktien ym shym la thaw ia U.  U long  sha bymjukut, khlem jingsdang bad khlem jingkut.U long U Blei sha ki bymjukut (Ex 15:18, Deut 33:27). Ka Baibl ka iathuh ruh ia ngi ba u Blei u long u mynsiem ( Ioan 4:24) Ym don uba lah ba iohi ia u mynsiem namar u long u bym lah ban iohi (Kol 1:15, 1 Thimo 1:17 ) U Blei u don ha man la ki jaka ( Ps 134: 7-10 ) U long bym lah ban thew ha ka bor ( Math 19:26), ha ka jingstad bad ha ka jingtip baroh ( Loukas 12:2).

U Blei u long uwei (1 Thimo 2:5) Um don uwei uwei u Blei nalor jong u ( Ex 20:3) Don tang uwei u Blei ( Deut 4:35) U Blei u long u nongai jong ka jingim ( Job 33:4) U long ruh ma u , u Nongshynshar bad u Nongbishar jong ka pyrthei ( Ps 10:16) Yn sa wanlam ia baroh ki jingpyrkhat, ki ktien, ki kam jong ki briew sha ka jingbishar ha ka sngi kaba khatduh, bad la khot ia kata ka sngi, ka sngi jong ka Jingbishar ( 2 Pet3:7).

Ka Baibl, ka hukum ia ki briew baroh kylleng sawdong ban pynhapoh ia lade ha u Blei da ka jingsheptieng burom,ka jingkylla kaba mut bad ka jingkohnguh da ka jingngeit (Eckl 12;13 , Ki Kam 17;30)

Ka ktien jong u Blei ka iathuh ruh ia ngi ba u Blei u long u kpa jong ngi ( Matt 6:9, Ki Kam 17:29) U la ieit ia ngi da ka jingieit ba bymjukut ( Jer 31:3) Ym kwah satia ia ngi ba ngin jot noh ha ki pop jong ngi( Ki jingpyrkhat bad ki jingleh kiba sniew kiba uwei pa uwei na ngi, ngi bakla) Namar kata ka daw u Blei u la pynkhreh ia ka lynti ka jingpynim na ka bynta ka jong ngi, da kaba ma u hi u la shim ia ka jaka jong ngi ban shah halor diengphna. Haba u la wan long briew sha kane ka pyrthei, u la kit noh ia ki pop jong ngi bad siew ia ka kuna lyngba ka jingshah iap halor diengphna kaba long sha bymjukut. Namar kata u Blei u long u nongpynim jong ngi, tang ma u hi. (Jude 1:25) Uno uno uba duwai ha u Blei da ka dohnud ba shisha, u long uba la kloi ban iohsngew. Namar u Blei u don haman la ki jaka bad u long kham hajan ban ia ka jingring mynsiem jong ngi. (Ps 34:17, 130:1).

Te lada uno uno u ban ong “ Nga sngewsih namar ki pop jong nga, sngewbha map ia nga Trai” U long uba la map da u Blei bad ia ki pop jong u la pynkynriah noh sha jngai, kumba ka mihngi ka jngai na ka sepngi ( ha kawei pat ka ktien kaba mut ba la pyndam noh shisyndon) (Ps 103:12) Kane  ka jingmap bad ka jingsdang jong ka jingim ba thymmai la ai ha ngi da ka jingknia , ka jingshah iap u Jisu Krist halor diengphna ( uba long ka dur bad ka ktien u Blei uba la wan long briew 2000 snem mynshwa) da kaba u la pynduh noh ia ka pyrthei ka ba rim jong ka pop bad ka jingiap, da kaba mihpat na kaba iap ha ka sngi kaba lai, ban wanlam ia ka jingim bathymmai ia ngi baroh.

U JISU KHRIST

Ka Baibl ka iathuh ia ngi ba u Jisu u long u khun jong u Blei (Ioan. 3:16) ha uba bad lyngba jong u, la pynpaw ia u Blei sha ngi (Heb. 1:1, 2). U long u Ktien jong u Blei (Ioan. 1:1), uba long ha ka dur u Blei ia kaba ym lah satia ban iohi (Kol. 1:15), U la long bym shym la thaw lane bym shym la kha; um shym la long “u khun”, ha kata ka jingsngewthuh; U long bymjukut, U long U Blei (Ioan. 1:1). U long tang ma U, U ksiang hapdeng U Blei bad u briew (1Thi.2:5). Namar kata la pyni shynna sha ngi shaphang U Blei lyngba U Jisu Khrist namar ha U kata ka jingdap ka jinglong Blei ka shong tylli (Kol.2:9). Ha U la pynwan dur ia ka jinglong jong U Blei, U nongthaw bad U nong pynlong ia ka bneng bad ia ka khyndew (Kol.1:16; Heb.1:13). Um shym la long u wei pat u Blei hynrei u la long u Blei bad tang u wei bad u Blei (Ioan. 17:22). Uba long lai ha uwei u Blei  u Kpa, u Blei u Khun bad u Blei u Mynsiem Bakhuid hynrei u Blei um long lai, u long uwei. Baroh lai ki long tang uwei. Kumno ka lah ban long? Ka lah ban long namar u Blei u long ka Jing shisha, u Blei u long ka Jingkmen, u Blei u long ka Jingieit.Kum ka Jing shisha, u Blei u long shitylli u long u nongtip uba tip bad u mynsiem uba tip lut ia kiei kiei baroh.Kum u Nongieit, u long u nongieit ba la ieit, bad ka mynsiem ka jingieit. Kum ka Jingkmen,U nongleh kmen uba dap da ka jingkmen bad ka mynsiem ba kmen. U Jisu u la long mynshwa ban ia u Abraham (Ioan. 8:58). U Jisu u la long shwa ban thaw ia kiei kiei baroh. U Jisu u la long bym don jingsdang ne jingkut.

Baroh kiei kiei la thaw lyngba U Jisu bad da U Jisu (Kol. 1:16). U long u nongiohpateng jong U Blei, uba la kha nyngkong jong ki jingthaw baroh (Kol. 1:15). U long u nongsiewspah jong ki jingthaw baroh, u nongpynim jong ka pyrthei, uba na ka bynta kane ka jingthmu u la wan long briew (Ioan. 1:14) ban siew ka kuna namar ki pop jong ngi baroh, bad ban pyndep ia ka jinglong hok jong U Blei (Heb.2:9-18).  U la mih pat na ka jingiap bad u la kylla long u nongthoh jong ki jingthaw ba thymmai, ba baroh kiba pdiang ia u da ka jingkohnguh jong ka jingngeit kin long ki nongioh pateng jong ka hima jong U Blei. Un sa wan pat ha ka sngi kaba khadduh ban bishar ia kiba im bad ba iap (2Thi.4:1).

U MYNSIEM BAKHUID

Ia U Mynsiem Bakhuid ha ka Baibl la khot da ki bun ki kyrteng, “Kum u Mynsiem jong u Blei” (Jen 1:2), “U Mynsiem jong ka Jingshisha” (Ioan.14:17), “U Mynsiem Bakhuid” (Lk.11:13), “U Mynsiem jong ka Jingkhuid” (Rom.1:4), bad “U Nongpyntngen” (Ioan.14:26). U Mynsiem Bakhuid u long u Nongthaw jong kiei kiei baroh bad u Nongai jong ka jingim (Job 33:4; Ps.104:30). U long ma U nongpyrsat mynsiem jong ka jingthoh ba khuid baroh (2 Pet.1:21).Dei lyngba jong u ba la pynpaw ia ki kambah jong u Blei ha baroh kawei ka pyrthei lyngba ki shakri jong u Blei (1Sam.10:10; Ki Kam 10:38; 1Korinth 12). U long u nongai ia ka  jingshemphang jong kiei kiei kiba kynja mynsiem. (Job 32:8; Isa.11:2). U long ma u uba pynsleh ia ki shakri jong u Blei, bad da U la pynkhuid bad pynkyntang sha ka kam u Trai (Ki Kam 10:38;1 Ioan. 2:27). U long u nongsakhi bakhraw tam jong u Jisu Khrist uba pynkylla ia ka pyrthei na ka pop sha ka hok bad ka jingbishar (Ioan.15:26; 16:8). Da ka jingdon bad jingdap jong u kaba ki nongbud jong u ki la iohpdiang ia ka bor ban sakhi ia u Khrist ha ka pyrthei baroh kawei (Ki Kam 1:8).

KA JINGTHAW

Ka baibl ka hikai ia ngi ba u Blei u la thaw ia ka bneng bad ia ka khyndew bad ia kiei kiei baroh ha ki hynriew sngi (Jen 1:2; Ex.20:11). Kiei kiei baroh kiba ngi iohi kiba long met la thaw na kiei kiei ki bym shym la iohi (Heb.11:3); ha kawei pat ka jingong ka mut, u Blei um shym la thaw ia ka pyrthei khlem jingdonkam, hynrei namar ka mon ba laitluid bad ka mon ba khrawbor ka jingbha ka jingsbun jong u (Jing.4:11). Ia ka jingdum bad jingshai la thaw da u Blei (Isa.45:7; Jen.1:3). Baroh ar ki la long ba kynja met. Kaba la long kaba mynta bad ka ban sa long. U Blei u la thaw ia ka haw haw bad ia ka por (Ps.90:2 – “bad ruh u la pynlong ia ka pyrthei” ban iaityllun na kawei ka por sha kawei ka por. U Blei u la thaw ia ka bneng bad ia ka khyndew na ka bynta u Jisu Khrist, uba long u nongioh pateng jong kiei kiei baroh (Kol.1:16-18; Eph.1:10).

KI ANGEL

Ki angel ki long ki jingthaw ki ba iai im, kiba kynja bneng ba la thaw da u Blei (Jing.19:10; 22:8-9; Kol.2:18; Lk.20:34-36). La khot “ki mynsiem ba shakri” (Heb.1:14). Ki long ki ba khlem jaid bad bymlah niew (Lk.20:34-35; Dan.7:10; Heb.12:22). Ki don bunjaid  ki angel. Ia ki Cherubim la buh ha ka kper jong u Blei ryngkat bad u Blei (Jen.3:24; Ex.25:22; Exe.28:13-14). Ia ki Seraphim (lane u nongtbehding la iohi kum ki nongmane jong u Blei ha u Isaiah 6:2-3. Hangne don arngut ki angel rangbah, u Mikhail u rangbah jong ki angel ba ialeh thma (Jude 1:9; Jing.12:7), bad u Gabriel u nongrah khubor jong u Blei (Lk.1:19; Dan.8:16; 9:21). Ia ki angel la tip ruh kum “ki angel ba la jied” namar ki don la ka kyrdan hakhmat jong u Blei (1Thi. 5:21). Ki la long kito kiba iaisah ha ka jingngeit ia u Blei ha ka por ka jingialeh pyrshah jong u Soitan(uba la long u Kherub ba la pynsleh da u Blei shwa ka jinghap noh jong u).

Ki angel ki don ka jinstad (2Sam.14:17;  1Pet.1:12) Kiba bud ia ki hukum jong u Blei (Ps.103:20). Kiba ieng hakhmat u Blei ha ka burom ki mane ia u (Neh.9:6; Heb.1:6). Kiba jemnud (2Pet.2:11), bakhraw (Ps.103:20), bad ba khuid (Jing.14:10). Ki long ki shakri bad ki mynsiem ba shakri jong u Blei, ki shakri ia u katkum ka hukum jong u Blei (Heb.1:14; Ps.103:20).

KI KSUID

Ki ksuid ki long kito ki angel kiba ialeh pyrshah ia u Blei ryngkat bad u Luciphar uba la tip kum u Soitan (kaba mut u nongialeh pyrshah) u bsein tymmen, u nongpynshoi u ba sniew tam, u nongsynshar jong kane ka pyrthei u blei jong kane ka juk, u nongpyniap bad u kpa jong ka lamler (Isa.14:12-15; Ese.28:12-19, Ioan. 12:31; 2Kor. 4:4; Math. 4:3; 1Ioan. 5:19; Ioan. 8:44). Namarkata kine ki ksuid ki long ruh ba la kdew kum “ki angel ki bym shym la ri ia kata ka burom tynrai jong ki hi” (Judah 6). Ki long ki angel ba la hap noh. Ki ialeh pyrshah ia ka kam u Blei (1Thes.2:18). Kiba shukor ia ka jaid bynriew (Jing.20:7-80). Kiba sarong (1Thi.3:6). Ki nongpynshoi ia ka jaid bynriew (Eph.2:2). Kiba sniew (1Pet.5:8), kiba thmu da ka ba sniew (Job 2:2). Ki nongbanbein jong ka jaid bynriew da ki bunjaid ki jingjynjar, ki jaid jingpang bad ki jingpang ba bun jaid (Ki Kam 10:38; Mark 9:25). Ki rung ha ki met jong ki briew ki bym don ka jingngeit ha u Jisu (Math.8:16). Ki lah ban rung hapoh u briew (Lk.22:3). Ki lah ban pynphai ia ka jingpyrkhat jong u briew (Ki Kam 5:3). Ki lah ban rung wat hapoh ki met jong ki mrad (Lk. 8:33).

U Soitan um lah ban leh donbor ne ban rung ha ka met jong kiba ngeit namar ka met jong ki ka long ka їng shong jong u Mynsiem Bakhuid te ym don jaka ia u Soitan (1Kor. 6:19; 1Kor.10:21). Ki ksuid ki ngeit bad ki sngewkiuh hakhmat u Blei (Jakob 2:19). U Soitan bad ki angel jong u ki iai ap ia ka sngi jingbishar jong u Blei (Math. 8:29; Rev. 20:10). Ia kiba ngeit jong u Jisu Khrist la khot ban pynkohnguh ia lade ha u Blei bad ban ialeh pyrshah ia u Soitan (Jakob 4:7). Kawei ka dak jong ki ba ngeit ka long ban beh ia ki ksuid ha ka kyrteng u Jisu (Mark 16:17).

Kaba Beh noh ia u Soitan
1. U Jisu Khrist u la aibor ha kiba ngeit ban beh ia ki ksuid (Math.10:1,8; Mark 16:17). Ka tynrai jong kane ka bor ka long tang ha u Jisu Khrist.
2. U Jisu Khrist u la beh ia ksuid da u Mynsiem jong u Blei (Math 12:28); namarkata, uba ngeit u donkam ia ka jingpyndap jong u Mynsiem Bakhuid (Gal. 5:25).
3. Ka jingduwai, ka jingshahjingit bad ka jingaiti lut jong ka jingim sha u Blei ka long kaba donkam haduh katta katta (Mk. 9:29; Jakob 4:7).
4. Kiba ngeit ki dei ban wad ia ka jingai ban nang ban pyniapher ia ki mynsiem (1Kor. 12:10).
5. Ym donkam ban ia kren bad ki ksuid (Mk.1:24). Ki long ki nongshukor.
6. Uba ngeit u donkam ban beh ia ki ha ka kyrteng u Jisu (Ki Kam 16:18).
7. Wat khap ia ki khmat jong phi haba phi beh ia ki ksuid, phi hukum ia ki, phim shym duwai, teng teng ngi iohi ba ki ksuid ki long ki ba khlain ha ka bor met jong ki (Math.17:15; Ki Kam 19:15,16).
8. Uba ngeit um dei ba ai jaka ia u ksuid ban pyntlot ia ka jingngeit jong u ha u Blei, ha ka ktien jong u, bad ha ka bor ka jong u Mynsiem Bakhuid kaba ha u Khrist. Dei ban pyndem shisyndon ia ki bor ki jong u Soitan (Jen.3:1; Math. 4:3-10).
9. Ha man la ka jingiaseng ban duwai ia ka Jingpyllait, dei ban don ka jingiaid beit bad jingryntih lang hapdeng ki shakri jong u Blei. Ai ba uwei un shakri katkum ka bor ka jingpynsleh u Blei,  katba kiwei pat kin nang kyrshan ia u da ka jingduwai (1Kor.14:33).
10. Baroh ki kynja kuboit, ki jingleh jadu, ki jingleh byrtong, ki kynja tiar babuhrieh dei ban weng shisyndon ba ka jingpyllait kan long. Ka jingdon jong kine kiei kiei ka pynlong ka lad ia ki bor u Soitan ban leh Trai khlieh ne leh donbor (Ki Kam 19:19).
11. Haba la ioh jingpynlait dei ban phla bad ban kylla kaba mut, ban ngeit bad ban long ba la dap da u Mynsiem Bakhuid, khnang ban lait noh na u Soitan ioh un wanphai kylla biang (Matt.12:44,45). Ban im ka jingim ka bakhuid bad ban aiti ialade ha ka mon ka jong u Blei ka long kaba donkam (1Ioan.5:18).

U BRIEW

U Blei u la thaw ia u briew ha ka sngi kaba hynriew u la thaw shynrang bad kynthei u la thaw ha ka dur ka jong u hi (Jen. 1:26-28). Ki la long ha ka burom bad ka jingiaroh jong u Blei bad u la aibor ha ki halor ki jingthaw baroh (Ps.8:5; Jen.1:28). U Blei u la thaw ia u briew ha ka met,ha ka jinglong jingim  bad ha ka jinglong mynsiem, kumta u briew u la long ka met, ka jingim bad ka mynsiem (Jen.2:7; Job 32:8; Ekkl.11:5; 12:7; 1Thess.5:23). U briew u ba nyngkong u Adam u la leh pop bad lyngba kane la wallam ia ka pop bad ka jingiap sha ka pyrthei (Rom.5:12). Ka Baibl ka iathuh ia ngi ba ha u Adam baroh ki la leh pop, namar kata ka jingiap ka la wan sha ki briew baroh (Rom.5:12). Kane ka jingiap ka la long lai syrtap ha ka dur: (1) ka jingiap ba kynja mynsiem (Ka jingiakhlad bad ka jingiashun bad u Blei), (2) Ka jingiap ba kynja doh (Ka jingiakhlad ka mynsiem na ka doh ne na ka met ), (3) bad ka jingiap kaba ar (Ka jingpynshitom bymjukut ha dujok (Eph.2:1; Kol.1:21; Rom.5:10; Jing.21:8). U briew u long uba iap lyngba ka jingpynrem jong ka pop.

Ka Baibl ka iathuh ba “Ka doh bad ka snam” lane ka jing bympynthymmai ia ka jingim “kam lah ban ioh leit sha ka hima jong u Blei” namar kaba pyut kam lah ban ioh ia ka bympyut (1Kor.15:50). Namarkata, ka don tang kawei ka lynti jong ka jingpynim, kata ka long lyngba ka jingpynthymmai da u Mynsiem da ka jingngeit (Ioan.3:5,6). Haba ngi la iohpdiang ia ka jingim ha u Jisu Khrist, ngi la ioh lait na ka jingpynrem jong ka jingim ka barim ba ngi la kylla long ki nongiohpateng jong ka hima jong u Blei ka ban sa wan lyngba u Jisu Khrist. Katba kiwei ki la hap ha ka jingpyniaid jong u blei jong kane ka pyrthei uba long u Soitan (2Kor.4:4; Eph.2:2; 1Ioan.5:19).

KA JINGPYNIM

Ka Kospel lane ka khubor ba bha ka pynbna ba ka jait bynriew kalah ban ioh ia ka jingmap na ki pop da ka jingngeit ha u Jisu Khrist. U Blei u la phah ia u Jisu Khrist u khun jong u sha kane ka pyrthei ban long u langbrot ka jingknia jong u Blei ban siewspah naka bynta ki pop jong kane ka pyrthei (Ioan.1:29). Ka met ka jong u Jisu Khrist ka long ka met ka jingknia ba la sleh bad ba la pyniakhlad da u Mynsiem Bakhuid (Loukas 1:35; Heb,10:5). Ia ka jingshah jynjar jong u Jisu Khrist la lah pynpaw lypa da u Mynsiem Bakhuid sha ki nongiathuh lypa ba mynbarim ba un sa shah na ka bynta ki pop jong pyrthei baroh kawei (1Pet.1:10, 11). U Khrist u la kylla long u Ksiang hapdeng u briew bad u Blei lyngba ka jing wan longbriew jong u bad ka jingsiew spah ka jingiap, namarkata lyngba ka jingknia jong ka met jong u da u Mynsiem bymjukut (Heb. 9:14). U la plie ka lad na ka bynta jong ngi ba ngin don hakhmat u Blei (Heb.10:19,20). Lyngba ka jingsiewspah ka jingiap jong u bad ka jingmih pat u Jisu Khrist la pynlong ka lynti jong ka jingiasuk hapdeng u Blei bad u briew (Rom. 5:10; Heb.1:3).

Kito ki bymshym la pdiang ia kane ka jingtyrwa jong ka jingpynim kim ioh ia ka jingpynim. Hynrei ka jingpynshitom ka jing pynjot ba bymjukut ha khmat jong u Trai ba na ka burom ka bor jong U (2 Thess. 1:9). Kito kiba la pdiang ia U Jisu Khrist kum u Trai bad u nongpynim jong ki la pyllait ia ki na ka bor jong ka jingdum sha ka hima ka jong u Trai Jisu Khrist (Kol.1:13). La ai ha ki ia ka jinglongtrai kum ki khun bad ki nong iohpateng da u Jisu Khrist (Ioannis 1:12; Rom.8:17).

Ki jingkyrkhu jong ka jingpynim ki long kumne:

1.       Ka jingiohmap ia ki pop (Eph.1:7).
2.       Ka jingpynksan ka hok (Rom.4:25).
3.       Ka jingim bymjukut (Ioan. 3:16).
4.       Ka jinglong traishnong ha bneng (Phil.3:20).
5.       Ka jingiohpateng bymjukut (Heb.  9:15).
6.       Ka itiar lane ka bor halor ki ksuid bad ki jingpang (Lk.10:19).
7.       Ki soh jong u mynsiem bakhuid (Gal. 5:22,23).
8.       Ka burom ka jingmihpat (1Kor. 15:51,54).

KA BALANG

Ka balang ka long ka jingiaseng jong ki nongbud u Jisu Khrist. La tip ruh ia ka kum ka tnga jong u khun langbrot (Jing.21:9; Eph.5:25-27; Jing.19:7). Ka met jong u Khrist (1Kor.12:27) bad ka ingshong jong u Blei (1Pet.1:5,6; Eph.2:21,22; 1Kor.3:16,17). Ka balang ka long ka nongrim ba la tei da ki apostol bad ki nongiathuhlypa. U Jisu Khrist da lade hi u la long “u mawdong ba hakhlieh tam eh“ (Eph.2:20). Namarkata ka jinghikai ki apostol bad ka jingpyntip ka jingiathuh lypa la buh nongrim ha ka balang (Ki Kam 2:42; 15:32). Ka balang ka dei ka jingiasyllok jong ki para bangeit. Namar kata ia ki Khristan la hukum ban ym iehnoh ia ka jingiasenglang (Heb.10:25). Ka balang ka long ka ïngshong jong u Blei. Namarkata ha ka ïng jong u, ka dei ban long kaba ia tylli lang ba iasyrdoh lang ba ia sngewthuhlang bad ba ia mut lang (Eph.2:19; 1Kor.1:10; Ioan.13:35; Gal.6:1,2).

Ka balang ka long ia baroh bad ha baroh. U Trai Jisu u la thung ia ki apostol ki nongiathuh lypa ki nongialap, ki nonghikai bad ki pastor na ka bynta ban sumar bad ban pyniaid ia ka balang (Eph.4:11,12). Ki jingai jong u Mynsiem Bakhuid ha uwei pa uwei ka long khamtam ban tei ia ka balang (1Kor.12). Ia ka balang la khot ban pynbna ia ka Kospel jong u Jisu Khrist ha baroh kawei ka pyrthei, ban pynlong synran ia ki bad ban hikai ia ki briew ia ki jinghikai jong u Jisu Khrist (Math.28:19-20). Kane ka jingpynbna ka long ryngkat ki dak bad ki jingphylla kiba u Trai u la leh ban pynshisha ia ka ktien jong u Blei (Mk.16:20; Heb.2:4).

Ki artylli ki jingpynbeit ha ka balang. Ki long ka jingpynbaptis hapoh ka um (Math.28:19) bad ka miej ka jong u Trai lane ka Jingkhawai u Trai (1 Kor.11:23-29). U Jisu Khrist un sa wan biang sha kane ka pyrthei na ka bynta ka balang jong u. Hangta kito kiba iap ha u Khrist nynkong kin sa mih pat bad ia kito ki ba dang im yn sa rong noh lem bad u ha ki lyoh ban long ryngkat bad u junom la junom (1Thes.4:16,17).

KA BAIBL

Ka Baibl ka long ka kot jong u Blei ban hikai lane ban pynbeit ia ka jingim jong uwei pa uwei ban tip ba ka jingpynim ka long lyngba ka jingngeit ha u Jisu Khrist (2Thi. 3:15). Ka long ba la thoh da ki riewkhuid jong u Blei haba la pynkhih da ka jingiathuhlypa ka jingpynsleh jong u Mynsiem Bakhuid (Heb.1:1; 2Pet.1:20,21). Namarkata, la thoh bad la pyrsad mynsiem da u Blei (2Thi.3:16). Ia ka ktien jong u Blei ym lah ban sngewthuh da ka jingim ba kynja pyrthei. Ka jinghikai jong ka jingpynim la pyniasnoh lang ia ngi lyngba u Mynsiem Bakhuid (1Kor.2:10-16). Namarkata u briew u bymkynja mynsiem um lah ban shemphang lane ban sngewthuh ia kiei kiei kiba kynja mynsiem. Ka Baibl ka long ban hikai ia u briew ia ka jingim ba kynja mynsiem ban ym bakla ha ka lynti jong u (Jing. 22:6).

Ka Baibl lane ki jingthoh bakhuid ki pynshisha shaphang u Jisu Khrist (Ioan. 5:29; Gal.3:8). Namarkata, la ong ba, “Ka jingphla jong u Jisu ka long ha u mynsiem jong ka jingiathuh lypa” (Jing. 19:10). Ia u ba ngeit la khot ban pule bad ban sngewthuh ia ki jingthoh (Ps.1:2). Ka Baibl ka kren pyrshah na ka bynta ki jingthoh ba kyllain bad pyrshah ia ka jingpynlong lane ban shimnoh na ki jingthoh (2Pet.3:16; Jing.22:18,19).

KA JINGBISHAR

Ka Baibl ka hikai ia ngi ba baroh ki jingleh bad ki kam un wallam sha ka jingbishar ha khmat u Blei ha ka sngi ba khadduh. U Jisu u la ai ia ki dak ki shin ba ngi la poi hajan jong kane ka sngi ba khadduh. Ka jingphaidien bad ki jongiathuh lypa ba lamler, ka jingwan jong u nongialeh pyrshah jong u Khrist ( krist ba lamler),uban pynshitom ia ki briew jong u Blei bad uban synshar ia ka pyrthei ha ka sain hima, ki thma, ki khyniuh jumai, ka jingiapthngan, ka jingroi ka jingremdor ki mar ki mata, ki rukom mane blei ba khyllah, ki dak ha bneng bad bunjait kiei kiei kiba pher (Matt. 24). Hadien kine kiei kiei U khun u Blei un sa wan ha ki lyoh lem bad ki angel jong U (2Thess.1:7). Un sa mihpaw ha kaba arsien na ka bynta ka jingpynim ia ki briew jong u bad ka jingbishar ia ka pyrthei (Heb.9:28). Kito kiba la iap noh ha U Khrist kin sa mihpat bad kito kiba ngeit kiba dangim un sa rong noh sha sahit bneng lem bad u Trai junom la junom (1Thes.4:16,17). Ia u Soitan bad ki angel jong u un bret sha dujok, kaba long ka jingpynshitom ba khadduh (Math.25:41; Jing.20:10). Kito kiba ia ki kyrteng jong ki ym shym la shem ha ka kitab ka jingim un sa bret sha ka pung ka ding bymjulip (Jing.20:15) namar yn sa bishar ia ki kat kum ki kam ki jingleh jongki (Rom.2:5,6; Judah 15). Kiba kohnguh ha u Khrist kin ioh kynti ia ka hima jong u Blei (Jing.21:7).

© Domenic Marbaniang, 2009
Trs. Thermudis Marbaniang
Revised by Wankorlin Mawthoh, 2010

Read More

పరిశుద్ధ గ్రంథము సత్యాలు

దేవుడు

పరిశుద్ధ గ్రంథము మనకు దేవుడు విశ్వసృష్టికర్తయైయున్నడని బోదించుచున్నది (ఆది:1:1). సృష్టి కర్తగా, ఆయన సృష్టిమనకు సంబంధి కాదు, వేరే మాటలో చెప్పాలి అంటే, ఆయన సృజింపబడిన వాడు కాదు. ఆయన నిత్యత్వము కలిగి ఆది అంతము లేనివాడు. ఆయన నిత్యత్వం కలిగిన దేవుడు (నిర్గ. 15:18; ద్వితియో 33:27). పరిశుద్ధ గ్రంథ లేఖనము ప్రకారము ఆయన ఆత్మయైయున్నాడు (యోహాను 4:24). ఇప్పటి వరకు ఆయనను ఎవరు చూడలేదు మరియు ఎవరునూ చూడలేరు. దేవుడు ఆత్మ మరియు అదృశ్య స్వరూపి  (కొలొస్సి 1:15; 1తిమోతి 1:17). దేవుడు సర్వవ్యాపి (కీర్తన 139:7-10), సర్వశక్తిమంతుడు (మత్తయి 19:26), సర్వఙ్ఞాని మరియు సర్వవివేచన కలిగిన వాడు (లూకా 12:2).

దేవుడు ఒక్కడే. దానియొక్క అర్థము యెదనగా వేరుపర్చలేని, రెండవదిగా వేరొక్క దేవుడు లేడు. దేవుడు అనువాడు ఒక్కడే (ద్వితియో 4:35). దేవుడు జీవమునిచ్చువాడు (యోబు 33:4). ఆయన తీర్పుతీర్చువాడు మరియు లోకమును పరిపాలించువాడు (కీర్తన 10:26), కడవరి దినమున మనుష్యులకు వారి మాట్లనుబట్టి, వారి ఆలోచనలను బట్టి తీర్పుతీర్చువాడు, దీనినే తీర్పు దినమందురు (1పేతురు 3:7).

ప్రతివాడు, ప్రతిచోట దైవభయము, పాపమునుండి మారుమనస్సు కలిగి, విధేయతతో కూడిన విశ్వాసము కలిగి ఉండవలెనని పరిశుద్ధగ్రంథము ఆజ్యాపిచు చున్నది (ప్రసంగి 12:13; అపో.కా. 17:30).

దేవుడు మన తండ్రియై ఉన్నాడని పరిశుద్ధ లేఖనము చెప్పుచున్నది (మత్తయి 6:9; అపో.కా. 17:29). ఆయన మనలను తన నిత్య ప్రేమతో ప్రేమించుచున్నాడు  (యిర్మియా 31:3). కాబట్టి మనము పాపములలో నశింపోవలెనని ఆయన కోరువాడు కాదు [మన చెడ్డ ఆలోచనలు, పనులు అపరాధితపూరితమైనవి. అయితే దేవుడు మన కొరకు రక్షణ మార్గమును సిద్ధపాటు చేసెను. ఆయనే మన పక్షమున శిక్షను భరించి, మన నిమిత్తము బాధను అనుభవించెను. ఆయన మానవ అవతారిగా అవతరించినపుడు సిలువలో నిత్యబలియాగముగా మూల్యమును మన నిమిత్తము చెల్లించెను. కాబట్టి దేవుడు మాత్రమే మన రక్షకుడై ఉన్నాడు (యూదా 1:25)]. ఎవరైతే తమ హృదయము నందు ఈ సత్యదేవునిని ప్రార్థించెదరో వారి ప్రార్థన వెంటనే ఆయన ద్వారా అంగీకరించబడును, ఎందుకంటే దేవుడు అంతటను మరియు మన శ్వాసను మించిన దగ్గరలో ఉన్నాడు (కీర్తన 34:17; 130:1). "నేను పాపము చేసితిని ప్రభువా, నన్ను క్షమించుము" అని ఎవరైతే చెప్పుదురో దేవుడు వానిని క్షమించును. వాని పాపములు తొలగించబడును. తూర్పు-పడమర ఎలా వేరుగా ఉన్నాయో వాని పాపము ఆ విధముగా వేరుచేయబడును (వేరే మాటలో పూర్తిగా తుడెచివేయబడును (కీర్తన 103:2)), యేసు క్రీస్తు యొక్క బలియాగము ద్వారా ఈ యొక్క క్షమాపణ మరియు నూతన జీవితం మనకు ఆనుగ్రహించబడినది [ఆయన దేవుని వాక్య-స్వరూపియై 2000 సంవత్సరముల క్రితము మానవ అవతారిగా అవతరించెను]. ఈయనే మన పాత లోక పాపమునకును, మరణమునకును ముగింపు. ఆయన మరణము, మూడవ దిన పునరుర్థానము వలన నూతన జీవము కలిగెను.

యేసుక్రీస్తు

యేసుక్రీస్తు దైవకుమారుడై ఉన్నాడని పరిశుద్ధగ్రంథము తెలియచేయుచున్నది (యోహాను 3:16). ఆయనలో, ఆయన ద్వారా దేవుడు మనకు వ్యక్తపరచబడెను (హెబ్రి.1:1,2). ఆయన దేవుని వాద్యమై ఉన్నాడు (యోహాను 1:1). ఆయన అదృశ్యదేవుని స్వరూపి (కొలొస్సి 1:15). ఆయన సృజింపబదిన వాడు కాదు లేదా జన్మించబడినవాడు కాదు; దీనిప్రకారముగా ఆయన "కుమారుడు" కాదు. ఆయన నిత్యత్వము కలిగిన వాడు. ఆయన దేవుడు (యోహాను 1:1). ఈయన మాత్రమే దేవునికిని, మనుష్యునికిని మధ్యవర్తిమై యున్నాడు (1తిమోతి 2:5). మనకు దేవుని గూర్చి ఏదైతే తెలియవలెనో అది క్రీస్తులో మరియు క్రీస్తు ద్వారా మాత్రమే తెలియును, ఎందుకంటే దైవమూర్తిత్వము ఆయన శరీరమందు వ్యక్తమగుచున్నది (కొలోస్సి 2:9). ఆయన సృష్టికర్త, విశ్వపాలకుడు ఎందుకనగా ఆయనలో దైవం వ్యక్తమగుచున్నది (కొలొస్సి 1:16; హెబ్రి 1:3). ఈయన కూడ ఒక దేవుడు కాదు కాని ఈయన మాత్రమే దేవుడు. దేవునితో ఉన్నవాడు (యోహాను 17:22). ఆయనే  త్రిత్వము: తండ్రి దేవుడు, కుమారదేవుడు, మరియు పరిశుద్ధాత్మ దేవుడు.  కాని మూడు దేవుళ్ళు కాదు. ఆయన ఒక్కడే, ముగ్గురూ ఒక్క దేవుడే. అది ఎలాగు అగును? అలాగునే ఎందుకంటే దేవుడు సత్యము, దేవుడు సంతోషము, దేవుడు ప్రేమ. సత్యస్వరూపములో దేవుడు ఎరిగినవాడు, ఙ్ఞానవిషయము, మరియు సర్వఙ్ఞాన ఆత్మ యొక్క ఐక్యతయై యున్నాడు. ప్రేమస్వరూపిగా ఆయన ప్రేమికుడు, ప్రియుడు, మరియు ప్రేమ ఆత్మ. సంతోషముగా, ఆయన సంతోషికుడు, సంతోషవిషయము, మరియు సంతోషాత్మ. యేసు అబ్రహాము కంటే ముందు ఉనికిని కలిగి ఉండెను (యోహాను 8:58). యేసు ఈ విశ్వము కంటే ముందు ఉనికిని  కలిగి ఉండెను (యోహాను 1:1,2). ఆయన [యేసు] నిత్యుడు.

అన్ని క్రీస్తు కొరకు, క్రీస్తుద్వారా చేయబడెను (కొలొస్సి 1:16). ఆయన దేవుని యొక్క ఉన్నతమైనవాడునై, సర్వ సృష్తికి ఆది సంభూతుడై యున్నాడు (కొలొస్సి 1:15).

ఆయన సృష్తికి విడుదల కలుగచేయువాడు, లోక రక్షకుడు ఇందు నిమిత్తమునై ఆయన మానవ అవతరియాయెను (యోహాను 1:14). దేవుని నీతి నెరవేర్చుటకు మన పాపపరిహారార్థమై బాదింపబడెను (హెబ్రి 2:9-18). మరణము నుండి తిరిగిలేచి క్రొత్తసృష్తికి కర్తమాయెను, కాబట్టి ఆయనను ఎవరయితే వెనయ విశ్వాసములతో అంగీకరించుదురో వారు దేవుని రాజ్యములో పాలి భాగస్థులగుదురు. ఆయన తిరిగి వచ్చి చివరిదినమున బ్రతికి ఉన్నవారికి, చనిపోయిన వారికి తప్పక తీర్పు తీర్చును (2తిమోతి 4:1).

పరిశుద్ధాత్ముడు

పరిశుద్ధాత్ముడు విభిన్న నామములతో పరిశుద్ధగ్రంథములో పిలువబడెను. "దేవుని ఆత్మ" (ఆది 1:2), "సత్యస్వరూపియగు ఆత్మ" (యోహాను 14:16), "పరిశుద్ధాత్ముడు" (లూకా 11:13), "పరిశుద్ధమయిన ఆత్మ" (రోమా 1:4), మరియు "ఆదరణకర్త" (యోహాను 14:26). పరిశుద్ధాత్మడు సమస్తమునకు సృష్టికర్త మరియు జీవముదయచేయువాడు (యోబు 33:4; కీర్తన 104:30). లేఖనములు వ్రాయుటకు ఆయన ప్రేరేపితము చేసినవాడు (2పేతురు 1:21). ఈయన ద్వారా దేవుడు అద్భుత వరములను ఆయన ఆత్మీయ విషయములను అర్ఠముచేసుకొను సామర్థ్యము దయచేయువాడు (యోబు 32:8; యెష 11:2). ఆయన దేవుని పరిచారకులను అభిషేకించి వారిని పరిశుద్ధపరచి, పరిచర్యయందు జతపరిచెను (అపో 10:38; 1యోహాను 2:27). ఆయన యేసుక్రీస్తు యొక్క గొప్ప సాక్షి. మరియు పాపమును గూర్చియు, నీతిని గూర్చియు, తీర్పును గూర్చియు లోకమును ఓప్పింపకొనజేయును (యోహాను 15:26; 16:8). ఆయన శిష్యులలో నివాసము చేసి వారికి శక్తిని అనుగ్రహించి యేసుక్రీస్తు సాక్షులనుగా ప్రపంచ వ్యాప్తముగా వాడుకొనెను (అపో 1:8).

సృష్టి

దేవుడు ఆరు దినములలో విశ్వమంతటిని సృష్టించెనని పరిశుద్ధగ్రంథము మనకు తెలియచేయుచున్నది (ఆది 1,2; నిర్గమా 20:11). దృష్యమైనది కనబడెడు పదార్థములచే నిర్మించబడలేదు (హెబ్రి 11:3); ఇంకో మాటలో చెప్పాలి అంటే శూన్యము నుండి దేవుడు తన అవసరతను బట్టి ఈ విశ్వమును సృష్టించలేదు కాని ఆయన స్వచిత్తమును బట్టి సృష్టించెను (ప్రకటన 4:11). వెలుగును, అంధకారమును దేవుడే కలుగచేసెను (యోష 45:7; ఆది 1:3). స్థలమును, సమయమును దేవుడు కలుగచేసెను (కీర్తన 90:2 "పుట్టించెను" అను దానికి హెబ్రూ పదము హ్యూల్ (chul) అనగ "సృజించెను" లేదా "త్రిప్పెను" ). దేవుడు విశ్వమును యేసుక్రీస్తు కొరకు సృష్టించెను. ఆయన అన్నింటి కంటే ఉన్నతమైనవాడు (కొలొస్సి 1:16-18; ఎఫెసి 1:10).

దేవదూతలు

దేవదూతలు అంతంలేని వారు మరియు ఆకాశజీవులు. దేవుడు వీటిని సృష్టించెను (ప్రకట 19:10; 20:8-9; కొలొస్సి 2:18; లూకా 20:34-36). వారు "పరిచారకులు"గా పిలువబడిరి (హెబ్రీ 1:14). వారు లింగ సంబంధులు కారు మరియు అనేకులు (లూకా 20:34-35; దాని 7:10; హెబ్రీ 12:22). విభిన్న రకముల దేవదూతలు కలరు. కెరుబులు ఎదేను తోటలో దేవుని సన్నిధి నందు నియమింపబడిరి (ఆది 3:24; నిర్గమ 25:22; యెహెజే 28:13-14). సిరాపులు "మండుచుండువారు" వీరు దేవునిని ఆరధించువారు (యెషయా 6:2-3). ఇద్దరు ప్రధాన దూతలు మిఖాయేలు - యుద్ధము చేయు దూతలకు అధిపతి (యూదా 1:9; ప్రకటన 12:7), గాబ్రియేలు - వారాహరుడు (లూకా 1:19; దాని 8:16; 9:21). దేవుని సన్నిధిలో వారి స్థానములను బట్టి వారు ఏర్పరచబడిన దేవదూతలని తెలియుచున్నది (1 తిమోతి 5:21). వీరు దేవుని దూతలు, సాతానుతో కలిసి ఎదురుతిరిగిన వారు  కాదు (సాతాను పడిపోవక మునుపు కెరుబుగా అభిషేకించబడిన వాడు). దేవదూతలు ఙ్ఞానము కలిగిన వారు (2స్ముయేలు 14:17; 1పేతురు 1:12). దేవుని ఆఙ్ఞకు లోబడువారు (కీర్త 103:20). వీరు పరిశుద్ధులు (ప్రకటన 14:10). వీరు దేవుని సేవకులు. ఆయన ఆఙ్ఞప్రకారము పరిచర్యచేయు వారు (హెబ్రీ 1:14; కీర్త 103:20).

దయ్యములు

దయ్యములు దేవదూతలే. వేరు లూసిఫర్తో కలిసి దేవునికి వ్యతిరేఖముగా తిరుగు బాటు చేసిన వారు. లూసిఫర్ ను సాతాను అని కూడా పిలువబడ్డాడు (అర్థము "శత్రువు"), షుటస్ర్పము, శోధకుడు, దుష్టుడు, ఈ లోఖాధికారి, ఈయుగ సంబంధమయిన దేవత, నరహంతకుడు, అబద్ధమునకు జనకుడు (యెష 14:12-15; యెహె 28:12-19; యోహాను 12:31; 2కొరిం 4:4; మత్తయి 4:3; 1యోహాను 5:19; యోహాను 8:44). అదే విధముగా ఈదుష్టాత్మలను "తమ ప్రధానత్వమును నిలుపుకొనని దూతలుగా ఎంచబడెను (యూదా 6). వీరు పడిపోయిన దేవదూతలు. వీరు దేవుని పరిచర్యను అభ్యంతర పరుచువారు (1థెస్స 2:18), దేశములను మోసపుచ్చువారు (ప్రకట 20:7-8), గ్ర్వామ్ధుడ్యిన అపవాధి (1తిమొతి 3:6), అవిధేయులైన వారిని ప్రేరేపిమ్చు శక్తి కలిగిన వారు (ఎఫె 2:2), కఠిన స్వభావము కలినినవి (1పేతురు 5:8), అపాయము కలుగచేయువారు (యోబు 2:4), నానా ప్రఖరములుగా మానవులను పీడించువారు (అపో 10:38; మార్కు 9:25). వీరు అవిశ్వాసుల శరీరములను ఆవరించువారు (మత్తయి 8:16), మనుష్యునిలోనికి ప్రవేశించు సామర్థ్యముగలవారు (లూకా 22:3), హృదయములను ప్రేరేపించువారు (అపో 5:3), పశువులను కూడా ఆవరించువారు (లూకా 8:33).

విశ్వాసులు దయ్యములు పట్టిపీడింపబడరు, వారి దేహము పరిశుద్ధాత్మ ఆలయము. దయ్యములదు స్థలముండదు (1కొరిం 6:19; 10:21).

దయ్యములు దేవునిని నమ్మి వణుకుచున్నవి (యాకోబు 2:19). సాతాను, దయ్యములు దేవుని తీర్పుకై వేచియున్నవి (మత్తయి 8:29; ప్రకట 20:10). యేసుక్రీస్తు నంద్య్ విశ్వాసము కలిగిపిలువబడిన వారు దేవునికి విధేయులై అపవాధిని ఎదురించుదురు (యాకోబు 4:7). విశ్వాసుల సూచన్లు ఏవిటంతే వారు దయ్యములను వెల్లగొట్టుదురు (మార్కు 16:17).

దయ్యములను వెడలిగొట్టుట

1. క్రీస్తు యిచ్చిన అధికారముతో విశ్వసులు దయాములను వెల్లగట్టుదురు (మత్తయి 10:1,8; మార్కు 16:17). ఈ శక్తికి మూల కారణము క్రీస్తు మాత్రమే.
2. క్రీస్తు దేవుని ఆత్మవలన వాటిని వెల్లగొట్టెను (మత్తయి 12:28), కాబట్టి విశ్అసి ఆత్మచే నింపబడిన నడ్వడికను కలిగి ఉండవలెను (గలతి 5:25).
3. ప్రార్థన, ఉపవాసము దేవునికి సంపూర్తి సమర్పణ ప్రాముఖ్యము (మార్కు 9:29; యాకోబు 4:7).
4. విశ్వాసులు ఆత్మలవివేచన వరమును వెదకు వైయుండవలెను (1కొరిం 12:10).
5. దయ్యముతో మాట్లాడ్రాదు (మార్కు 1:24). వారు మోసముచేయువారు.
6. విశ్వాసులు వాటిని యేసు నామములో వెల్లగొట్టవలెను (అపో 16:18)
7. దయ్యములను వెల్లగొట్టునపుడు కళ్ళుమూయరాదు: నీవు ఆఙ్ఞాపించుచున్నావు, ప్రార్థన చేయడం లేదు; దయ్యములు కొన్ని పర్యాయములు శరీర్కముగా గాయపర్చును (మత్త 17:15; అపో 19:15-16).
8. దేవుని యందు విశ్వాసము, ఆయన వాక్యము క్రీస్తుయొక్క శక్తి, మరియు పరిశుద్ధాత్మయందు బలహీన పర్చడనికి విశ్వాసి సాతానుకు ఏమాత్రము అవకాశమునివ్వరాదు. అనుమానము సాతానుయొక్క ఆయుధం (ఆది 3:1; మత్తయి 4:3-10).
9. దయ్యములను వెడలిగొట్తునపుడు దైవసేవకుల మధ్య క్రమము పద్ధతి ప్రకారము కలిగి ఉండాలి, ఒక సేవకుడు అధికార సేవ వహిస్తున్నగా మిగతా వారు ప్రార్థనలో ఉండలి (1కొరి 14:33).
10. మంత్రములతో చేయబడిన తామత్తు, దారము మొదలగునవి దయ్యములను వెడలిగొట్టకు మునుపు తీసివేయవలెను. ఇటువంటివి దెయ్యాలకు అవసరము ఇచ్చెను (అపో 19:19).
11. తిరిగి వదిలిన అపవాది రాకుండునట్లు విడుదల కలిగిన వారిని తప్పక ఒప్పుకొనుటకు, మారుమనస్సు, విశ్వాసమునకు మరియు పరిశుద్ధాత్మ నింపబడుటకు నడిపించవలెను (మత్తయి 12:44-45). పరిశుద్ధ జేవితము మరియు దేవుని చిత్తప్రకారము నడుచుకొనుట ప్రాముఖ్యము (1యోహాను 5:18).

మనుష్యుడు

దేవుడు మనుష్యున్ని ఆరవదినమున సృజించెను. ఆయన తన స్వరూపమున స్త్రీని గాను పురుషుని గాను వారిని సృజించెను (కీర్తన 8:5; ఆది 1:28). దేవుడు మానవున్ని వ్యక్తిగాను, శరీరిగాను, ఆత్మనుగాను సృజించెను. కాబట్టి మనుష్యుడు శరీర, ప్రాణ, ఆత్మను కలిగిన వాడు (ఆది 2:7; యోబు 32:8; ప్రసంగి 11:15; 12:7; 1 థెస్సలో 5:23). మొదటి మానవుడయ్న ఆదాము పాపము చేసేను. దీనిని బట్టి మారణములో ప్రవేశించెను(రోమా 5:12). ఆదామునందు అందరు పాపము చేసిరని బోదనైయున్నది. కాబట్టి మరణము అందరికి సంప్రాప్తించెను (రోమా 5:12). ఈ మరణము మూడు స్వభావములను కలిగియున్నది. ఆత్మయ మరణము (దేవుని నుండి వేరుచేయబడుట మరియు దేవునికి శత్రువగుట), భౌతిక మరణము (ఆత్మ శరీరమునుండి వేరుచేయబడుట), రెండవ మరణము (నరకము నందు శిక్ష) (ఎఫెసి 2:1; కొలొస్సి 1:21; రోమా 5:10; ప్రకటన 21:8). పాపములవలన మానవునికి మరణము ప్రాప్తమాయెను.

బైబిలు బోధన ఏమిటంటే "రక్త మాంసములు దేవుని రాజ్యమును స్వతంత్రించుకోనేరవు, క్షయత అక్షయతను స్వతంత్రించుకొనదు" (1కొరిం 15:50). కాని యేసు క్రీస్తును తన ప్రభువుగా అంగీకరించు వారు రక్శించబడుదురు. రక్షమార్గము ద్వారానే పాత సృష్ఠి శిక్షనుండి తప్పించబడుదురు. ఎందుకనగా యేసుక్రీస్తు ద్వారా రాబోవు దేవుని రాజ్య వారసత్వాన్ని కలిగిరి. మిగతావారు ఈ లోక దేవతకు అనగా దయ్యపు సంబంధితులు (2కొరిం 4:4; ఎఫెసి 2:2; యోహాను 5:19).

రక్షణ

యేసు క్రీస్తు నందు విశ్వాసము గలవారు రక్షింపబడుదురని సువార్త ప్రకటించుచుంన్నది. దేవుడు తన కుమారుదయిన యేసు క్రీస్తును ఈలోకమునకు బలియాగపు గొఱ్ఱెపిల్లగా, ఆదిలోక పరిగారార్థముగా పంపెను (యోహాను 1:29). యేసు క్రీస్తు యొక్క దేహము బలియాగపు దేహము. అది పరిశుద్ధాత్మ ద్వారా అభిషేకించబడినదై ప్రత్యేకింపబడెను (లూకా 1:35; హెబ్రి 10:5). పరిశుద్ధాత్ముడు యేసు క్రీస్తు యొక్క వేదనను బయలుపర్చెను. ఆయన దేహము మన పాపముల నిమిత్తము వేదననొందెను. ఇది పాత నిబంధన ప్రవక్తల ద్వారా వెల్లడి చేయబడెను (1 పేతురు 1:10,11). యేసు క్రీస్తు తన బలియాగపు మరణము ద్వారా మానవునికిని దేవునిమి వధ్య మధ్యవర్తియాయెను. నిత్యుడగు ఆత్మద్వారా తన్నుతాను దేవునికి నిర్దోషినిగా అర్పించు కొనెను (హెబ్రి 9:14). ఆయన దేవుని సన్నిధానమునకు మార్గము తెరచెను (హెబ్రి 10:19-20). ఆయన బలియాగము మరియు పునరుర్థానము ద్వారా, యేసు క్రీస్తు, దేవునికి మానవునికి సత్-సంబంధమును ఏర్పరచెను (రోమా 5:10; హెబ్రి 1:3).

ఈ ర్క్షణ ఆహ్వానమును ఖాతరు చేయని వారు శిక్షింపబడుదురు. మరియు వారు ప్రభువు సన్నిధి నుండి మరియు ఆయన మహిమగల శక్తి నుండి నిత్యనాశన శిక్షకు పాత్రులగుదురు (2 థెస్స1:9). ఎవరైతే యేసు క్రీస్తును తన రక్షకునిగా అంగీకరించుదురో వారు అంధకారమునుండి తప్పీంచబడి, యేసు క్రీస్తు రాజ్యములో ప్రవేశించుదురు (కొలొస్సి 1:13), వారు పుత్ర వారసత్వము కలిగి యేసు క్రీస్తుతో సహపాలివారగుదురు (యోహాను 1:12; రోమా 8:17).

రక్షణ ఆశీర్వాదములు

1. పాప క్షమాపణ (ఎఫెసి 1:7)
2. నీతి మంతులుగా తీర్చబడుదురు (రోమా 4:25)
3. నిత్య జీవము (యోహాను 3:16)
4. పరలోక పౌరస్థితి కలిగి యుందురు (ఫిలిప్పి 3:20)
5. నిత్యమైన స్వాస్థ్యము కలిగి యుందురు (హెబ్రి 9:15)
6. దయ్యములపై, రోగములపై అధికారమును కలిగియుందురు (లూకా 10:19)
7. ఆత్మ ఫలములను కలిగియుందురు (గలతీ 5:22-23)
8. మహిమాన్వితమయిన పునరుర్థానము (1కొరిం 15:51-54)

సంఘము

యేసు క్రీస్తు యొక్క శిశ్యుల సహవాసమును సంఘమందురు. ఇది గొఱ్ఱె పిల్ల యొక్క వదువుగా(ప్రకట 21:9; ఎఫెసి 5:25-27; ప్రకట 19:7), క్రీస్తు దేహము (1కొరింథి 12:27), దేవుని మందిరము (1పేతురు 2:5,6; ఎఫెసి 2:21-22; 1కొరింథి 3:16-17) పేర్కొనబడినది. సంఘము అపోస్తులుల మరియు ప్రవక్తల పునాదిపై కట్టబడినది. యేసు క్రీస్తే దేనికి మూలరాయి (ఎఫెసి 2:20). కాబట్టి అపోస్తులుల బోధ సంఘ భవిష్యత్తు ఉద్ధారణకైనవి (అపో 2:42; 15:32). సంఘము ప్రియ సహవాస గుంపు. కాబట్టి సమాజముగా కూడుకొనకుండ ఉండరాదని ఆఙాపించబడెను (హెబ్రి 10:25). సంఘము అనునది దేవుని ఇల్లు, ఆయన కుటుంబము; కాబట్టి ఐక్యత, తోడుపాటు, మరియు ప్రోత్సాహనము, విస్తరించునదై యుండవలెను (ఎఫెసి 2:19; 1కొరింథి 1:10; యోహాను 13:35; గలతీ 6:1-2) సంఘము సార్వత్రికము, స్థానికము.

ప్రభువైన యేసు క్రీస్తు అపోస్తులులను, ప్రవక్తలను, సువార్తికులను, భోధకులను మరియు కాపరులను సంఘ సంరక్షణాభివృద్ధికై నియమించెను (ఎఫెసి 4:11-12). పరిశుద్ధాత్ముడు తన వరములను వ్యక్తిగతముగా సంఘాభివృద్ధికై అనుగ్రహించెను (1 కొరింథి 12). సంఘము ప్రతిదేశమునకు యేసు క్రీస్తు సువార్తను అందించుటకు పిలువబడెను, వారెలోనుడి శిష్యులనుగా చేయుటకు మరియు యేసు క్రీస్తు యొక్క భోదలను భోధించుటకు సంఘము పిలువబడెను (మత్తయి 28:19-20). ఈ సుసమావ్హారము నందు ప్రభువు యొక్క పని మరియు వాక్యమును స్థిరపరుచుటకు అద్భుతములను, సూచకక్రియలను జతపర్చెను (మార్కు 16:20; హెబ్రి 2:4).

సంఘమునకు రెండు శాసనములు యివ్వబడెను: నీటి వలన బాప్తిస్మము (మత్త సంఘమునకు రెండు శాసనములు యివ్వబడెను (మత్త 28:19), మరియు ప్రభురాత్రి భోజన సంస్కారం (1 కొరింథి 11:23-29).

యేసు క్రీస్తు తన సంఘము కొరకు తిరిగివచ్చును. అయితే క్రీస్తు నందు నిద్రించినవారు మొదట లేతురు, స్జీవముగా ఉన్నవారు ఆయనతో కూడా మేఘములో యుగముగములు వరకు ఉండుటకు ఎత్తబడుదురు (1థెస్స 4:16-17).

పరిశుద్ధ గ్రంథము

యేసు క్రీస్తు నందు విశ్వాసమూలముగా కలుగు రక్షణ కొరకు దేవుని ఉపదేశములుగా ఇవ్వబడిన పుస్తకము పరిశుద్ధ గ్రంథము (2తిమోతి 3:15). దైవజన పరిశుద్ధులచే పరిశుద్ధాత్మ ప్రవచన ప్రేరేపణచే వ్రాయబడినది (హెబ్రి 1:1; 2పేతురు 1:20,21). కాబట్టి ఇది దైవావేశము వలన కలిగిన వాక్కు అని అనబడెను (2తిమో 3:16). లోకపరముగా పరిశుద్ధ గ్రంథము అర్థమగునది కాదు. రక్షణ ఉపదేశము పర్శుద్ధాత్మ వలన కలుగునది (1కొరింథి 2:10-16). కాబట్టి ప్రకృతి సంబంధిమయిన వ్యక్తి ఆత్మ సంబంధమయిన విషయములను అర్థము చేసుకొన లేడు. పరిశుద్ధ గ్రన్థము మార్పులేనెది మానవుని నిమిత్తము దైవిక ఉపదేశము కలిగి యున్నది (ప్రకటన 22:6).

పరిశుద్ధ లేఖనములు యేసు క్రీస్తు గూర్చి సాక్ష్యమిచ్చుచున్నవి (యోహాను 5:29; గలతి 3:8). విశ్వాసులు లేఖనములను చదువుటకు, ధ్యానించుటకు పిలువబడిరి (కీర్తన 1:2). పరిశుద్ధ గ్రంథము వకువ్యాఖనము, జతపర్చుటను, దాని నుండి త్రిప్పివేయుటను ఖండించు చున్నది (2 పేతురు 3:16; ప్రకటన 22:18-19).

తీర్పు

దేవుని యొదుటకు ప్రతివారు తీర్పుతీర్చబడుటకు ప్రపంచ చివరి దినమున తేబదురు. యేసు ముందుగానే చివరిదినము గూర్చిన సూచనలు ఇచ్చెను. అవి విశ్వసములో పడెపోవువారు, అబద్ధ ప్రవక్తలు, ప్రపంచమును ఆధినములో ఉంచుకొను రాబోవు అబద్ధ క్రీస్తు, మరియు యుద్ధములు, భూకంపములు, క్రువులు, దుష్ఠకార్యముల పెరుగుదల, దుర్భోధల మరియు అనేక సూచనలు (మత్తయి 24) జరుగును. వీటన్నింటి తరువాత మనుష్యకుమారుడు మహిమప్రభావముతో ఆకశమునందు దూతలతో అగుపించును (2థెస్స 1:7) . ఆయన రెండవ మారు తన ప్రజల రక్షణార్థమై మరియు లోకమునకు తీర్పు తీర్చుటకు కనిపించును (హెబ్రి 9:28). క్రీస్తు నందు నిద్రించిన వారు మొదట లేతురు, తదుపరి సజీవులైన ఆయన శిష్యగణం ప్రభువుతో యుగయుగములుండుటకు ఎత్తబడుదురు (1థెస్స 4:16-17). సాతాను వాని అనుచరగణం నరకమునందు శిక్షింపబడుదురు (మత్త 25:4; ప్రకటన 20:10). జీవ గ్రంథమందు పేరు వ్రాయబడ్ని వారు అగ్నిగుండము నందు పడద్రోయబడుదురు (ప్రకటన 20:15) ఎందుకంటే కార్యములను బట్టి వారికి తీర్పు తీర్చబడును (రోమా 2:5-6; యూదా 15).

© డామినిక్ మార్బానియంగ్, 2009, భాషాంతరము: బాలరాజు

Read More

बाईबल की सच्‍चाईयां

परमेश्‍वर कौन है?

बाईबल हमें सिखाती है कि परमेश्‍वर जगत का सृष्टिकर्ता हैं (उत्‍प.1:1)। सृष्टिकर्ता के रूप में वह सृष्टि के समान नही हैं – अर्थात वह अजन्‍म, अनादी, एवं अनंत हैं (निर्ग.15:18; व्‍यवस्‍था.33:27)। बाईबल यह भी सिखा‍ती है कि परमेश्‍वर आत्‍मा है (यूह. 4:24)। किसी ने भी परमेश्‍वर को कभी नही देखा क्‍योंकि वह अदृश्‍य है (कुलु.1:15; 1तिम.1:17)। परमेश्‍वर सर्वोपस्थित है, (भजन 139:7-10), सर्वसामर्थी हैं (मत्ति 19:26), एवं सर्वज्ञानी है (लूका 12:2)। परमेश्‍वर एक है, जिससे पहले तो यह तात्‍पर्य है कि वह अखण्‍ड है, फिर यह कि उसके तुल्‍य और कोई दूसरा नही जो ‘परमेश्‍वर’ नाम से जाना जा सके। एक ही परमेश्‍वर है (व्‍यवस्‍था.4:35)। परमेश्‍वर जीवन का दाता है (अय्यूब 33:4)। परमेश्‍वर जगत का शासक एवं न्‍यायाधीश है, जगत उसी का है (भजन 10:16)। वह मनुष्‍यों के हर विचार, वचन, एवं कर्मों का आंतिम न्‍याय के दिन में हिसाब लेगा (2पत.3:7)। बाईबल सभी मनुष्‍यों को आदेश देती है कि वे परमेश्‍वर के सम्‍मुख में अपने आप को भय, भक्ति, पापों से फिराव, एवं आज्ञाकारिता का विश्‍वास के साथ अपने आप को समर्पित करें (सभो.12:13; प्रेरित.17:30)। बाईबल सिखाती है कि परमेश्‍वर हमारा पिता है (मत्ति6:9; प्रेरित.17:29) जो हमसे शाश्‍वत प्रेम करता है (यर्मि. 31:3)। वह नही चाहता है कि हम अपने पापों (उन बुरे विचारों एवं कार्यों के चलते जिसके हम दोषी है) में नाश हो जाए । इसलिए, परमेश्‍वर ने मानव रूप धारण किया ताकि क्रूस पर हमारे पापदण्‍ड सह कर उस बलिदान के द्वारा वह हमारे लिए एक उद्धार का मार्ग बनाएं। इ‍सलिए, परमेश्‍वर ही हमारा एकमात्र उद्धारकर्ता है (यहूदा 1:25)। जो कोई दिल से इस सच्‍चे परमेश्‍वर से प्रार्थना करता है, उसकी प्रार्थना तुरन्‍त सून ली जाती है क्‍योंकि परमेश्‍वर की उपस्थिति हर जगह पर है और वह हमारे स्‍वांस से भी अधिक हमारे करीब है (भजन 34:17; 130:1)। जो कोई उस परमेश्‍वर से कहता है कि ‘प्रभु, मै अपने पापों के कारण शर्मिंदा हूँ, मुझे माफ कर’, उसके पाप मिटा दिए जाते हैं (भजन 103:12)। यह क्षमा और जीवन में नई शुरुवात प्रभु यीशु मसीह (जो परमेश्‍वर का स्‍वरूप है और हमारे उद्धार के लिए आज से 2000 वर्ष पूर्व मानव रूप में प्रगट हुआ) के उस बलिदान के कारण हमे उपलब्‍ध किया गया  जिसके  द्वारा उसने पाप और मृत्‍यु के पुराने जगत का अंत किया और अपने पुनुरुत्‍थान (मृतकों में से तीसरे दिन जी उठने) के द्वारा हमारे लिए नया जीवन का प्रबन्‍ध किया।

यीशु मसीह

बाईबल हमें बताती है कि यीशु मसीह परमेश्‍वर का पुत्र है (यूह.3:16) जिसमें और जिस के द्वारा परमेश्‍वर हमें प्रगट हुआ (इब्रा.1:1,2)। वह परमेश्‍वर का वचन है (यूह.1:1), अदृश्‍य परमेश्‍वर का स्‍वरूप है (कुलु.1:15)। वह अजन्‍म है; उसका नाम ‘पुत्र’ से यह तात्‍पर्य नही कि उसका जन्‍म हुआ या वह सृजा गया; वह अनादि और अनंत है, वह परमेश्‍वर है (यूह.1:1)। परमेश्‍वर और मनुष्‍यों के बीच वही एकमात्र मध्‍यस्‍त है (1तिम.2:5)। परमेश्‍वर के विषय में जो कुछ हम जान सकते है वह केवल यीशु मसीह में और यीशु मसीह के द्वारा ही जान सकते हैं, क्‍योंकि उसमें ईश्‍वरत्‍व की परिपूर्णता सदेह वास करती है (कुलु.2:9; इब्रा.1:3)। वह परमेश्‍वर का तत्‍व का छाप है और इस जगत का सृष्टिकर्ता एवं पालनहारा है (कुलु.1:16; इब्रा.1:3)। वह परमेश्‍वर के अलावा दूसरा परमेश्‍वर नही परन्‍तु परमेश्‍वर है और परमेश्‍वर के साथ एक है (यूह.17:22) जो त्रिएक है। परमेश्‍वर पिता है, परमेश्‍वर पुत्र है, और परमेश्‍वर पवित्रात्‍मा है। लेकिन परमेश्‍वर तीन नही है। वह एक है। वे तीन एक है। यह कैसे हो सकता है? इसलिए क्‍योंकि परमेश्‍वर सत्‍य है, परमेश्‍वर आनंद है, एवं परमेश्‍वर प्रेम है। सत्‍य स्‍वरूप में वह ज्ञाता, ज्ञान का विषय, एवं सर्वज्ञानी आत्‍मा है। प्रेम के स्‍वरूप में वह प्रेमी, प्रिय, एवं प्रेम की आत्‍मा है। आनन्‍द स्‍वरूप में वह आनंदित, आनंद का विषय, एवं आनंद की आत्‍मा है। यीशु का अस्तित्‍व इब्रा‍हिम से पहले था (यूह.8:58)। यीशु जगत की सृष्टि से पहले था (यूह.1:1,2)। यीशु आनंत है। सब कुछ यीशु के द्वारा और यीशु के लिए ही सृजा गया (कुलु.1:16)। वह परमेश्‍वर का वारिस है एवं सृष्टि में पहलौठा है (कुलु.1:15)। वह सृष्टि का मुक्तिदाता एवं जगत का उद्धारकर्ता है जिसके निमित वह मनुष्‍य बन गया (यूह.1:14) ताकि हमारे पापों का दण्‍ड चुकाये और परमेश्‍वर की धार्मिकता को पूरा करे (इब्रा.2:9-18)। वह मृतकों मे से जी उठा और नई सृष्टि का कर्ता बन गया ताकि जो कोई उसे विश्‍वास की आज्ञाकारिता के साथ ग्रहण करेगा वह उसके संग परमेश्‍वर का राज्‍य का वारिस ठहराया जाएगा। वह अंतिम दिन में जीवितों और मृतकों का न्‍याय करने आयेगा (2तिम.4:1)।

पवित्र आत्‍मा

बाईबल में पवित्र आत्‍मा का वर्णन कई नामों से किया गया है, जैसे ‘परमेश्‍वर का आत्‍मा’ (उत्‍प.1:2), ‘सत्‍य का आत्‍मा’ (यूह.14:17), ‘पवित्र आत्‍मा‘ (लूका 11:13), ‘पवित्रता की आत्‍मा’ (रोम.1:4), एवं ‘सहायक’ (यूह.14:26)। पवित्र आत्‍मा सारे वस्‍तुओं का सृष्टिकर्ता एवं जीवन का दाता हैं (अय्यूब 33:4; भजन 104:30)। उसी ने पवित्र शास्‍त्र की लेखन को प्रेरणा दिया (2पत.1:21)। उसी के द्वारा जगत में परमेश्‍वर के अद्भुत वरदान परमेश्‍वर के लोगों के द्वारा प्रगट होते हैं (1शम.10:10; प्रेरित 10:38; 1कुरु.12)। वह आत्मिक बातों की समझ देता है (अय्यूब 32:8; यश.11:2)। वह परमेश्‍वर के दासों को अभिषिक्‍त करता है और उन्‍हे सेवकाई के लिए अलग करता है (प्रेरित 10:38; 1यूह.2:27)। वह यीशु मसीह का महान गवाह है जो संसार को पाप, धार्मिकता, एवं न्‍याय के विषय में निरुत्‍तर करता है (यूह.15:26; 16:8)। उसी के अंतरनिवास की परिपूर्णता (उससे भरे जाने) के द्वारा शिष्‍य सारे विश्‍व में मसीह के गवाह होने की सामर्थ प्राप्‍त करते हैं (प्रेरित 1:8)।

सृष्टि

बाईबल हमें यह सिखाती है कि परमेश्‍वर ने जगत एवं सारी वस्‍तुओं की सृष्टि छ: दिनों में किया (उत्‍प.1:2; निर्ग.20:11)। जो वस्‍तुएं आज दृश्‍यमान है वे अनदेखी बातों से अर्थात शून्‍य से सृजे गये (इब्र.11:3)। परमेश्‍वर ने जगत की सृष्टि आवश्‍यक्‍ता से नहीं परन्‍तु अपने ही स्‍वतंत्र और सार्वभौम इच्‍छा के अनुसार किया (प्रकाश.4:11)। परमेश्‍वर ने अंधकार और ज्‍योति दोनों को बनाया (यश.45:7; उत्‍प.1:3) – दोनों भौतिक हैं, पहला दूसरे की अनुपस्थिति हैं। परमेश्‍वर ने अंतर एवं समय की सृष्टि की (भजन 90:2 – ‘तू ने पृथ्‍वी और जगत की रचना (इब्रा. ख्‍़यूल – घुमाना, मोड़ना) की’)। परमेश्‍वर ने जगत की सृष्टि यीशु मसीह के लिए किया जो सारे वस्‍तुओं का वारिस हैं (कुलु.1:16-18; इफि.1:10)।

स्‍वर्गदूत

स्‍वर्गदूत अमर स्‍वर्गीय प्राणी हैं जिन्‍हे परमेश्‍वर ने बनाया (प्रकाश.19:10;22:8-9;कुलु.2:18;लूका 20:34-36)। उन्‍हे ‘सेवा टहल करनेवाली आत्‍माएं’ कहा गया है (इब्रा.1:14)। वे अलैंगिक एवं अनेक है (लूका 20:34-35; दानि.7:10; इब्रा.12:22)। स्‍वर्गदूतों के अलग-अलग प्रकार है। करूब परमेश्‍वर की वाटिका एवं उपस्थिति में नियूक्‍त किए गये हैं (उत्‍प. 3:24; निर्ग.25:22; यहे.28:13,14)। सेराफ (अर्थात ‘जलने वाले’) को हम यशायाह 6:2,3 में परमेश्‍वर की आराधना करते हुए देख सकते हैं। प्रधान स्‍वर्गदूत दो हैं, मीकाईल, जो योद्धक दूतों का प्रधान है (यहूदा 1:9; प्रकाश.12:7) एवं जिब्राईल, जो परमेश्‍वर का संदेशवाहक है (लूका 1:19; दा‍नि.8:16; 9:21)। स्‍वर्गदूत ‘चुने हुए स्‍वर्गदूतों’ के नाम से भी जाने जाते हैं क्‍योंकि उनका स्‍थान परमेश्‍वर की उपस्थ्‍िाति में है (1तिम.5:21)। शैतान, जो अपने पतन के पूर्व अभिषिक्‍त करूब था, उसके बलवा के समय वे परमेश्‍वर के प्रति विश्‍वासयोग्‍य रहे। स्‍वर्गदूतों के पास बुद्धि है (2शम.14:17; 1पत.1:12), वे परमेश्‍वर के आदेशों का पालन करते हैं (भजन 103:20), परमेश्‍वर के सम्‍मुख में आदरमय भक्ति के साथ खड़े रहते हैं (नहे.9:6; इब्रा.1:6), वे दीन हैं (2पत.2:11), सामर्थी हैं (भजन 103:20), एवं पवित्र हैं (प्रकाश.14:10)। वे परमेश्‍वर के सेवक हैं और परमेश्‍वर की ही आज्ञा के अनुसार कार्य करते हैं (इब्रा.1:14; भजन 103:20)।

दुष्‍टात्‍माएं

दुष्‍टात्‍माएं वे दूत हैं जिन्‍होंने उस प्रधान दूत लूसिफर के साथ मिलकर परमेश्‍वर का विरोध किया था जो शैतान, अर्थात विराधी, पुराना अजगर, परखनेवाला, दुष्‍ट, संसार का हाकिम, इस संसार का ईश्‍वर, हत्‍यारा, एवं झूठों का पिता के नाम से जाना जाता है) (यशा.14/12-15; यह.28:12-19; यूह.12:31; 2कुरू.4:4; मत्ति.4:3; 1यूह.5:19; यूह.8:44)। इस कारण से इन प्रेत आत्‍माओं के विषय में कहा गया है कि वे वही स्‍वर्गदूत है जिन्‍होंने ‘अपने पद को स्थिर न रखा’ (यहूदा 6)। वे गिरे हुए स्‍वर्गदूत हैं। वे परमेश्‍वर के कार्य का विरोध करते हैं (1थेस.2:18), लोगों को भरमाते हैं (प्रकाश.20:7-8), घमण्‍डी हैं (1तिम.3:6), अभक्ति को बढ़ावा देते हैं (इफि.2:2), क्रूर हैं (1‍पत.5:8), दोषारोपन करते हैं (अय्यूब 2:4), और मनुष्‍यों को अनेक वेदनाओं एवं बिमारियों से पीडित करते हैं (प्रेरित 10:38; मरकुस 9.25)। वे अविश्‍वासियों के शरीरों को कबज़ा करते हैं (मत्ति 8:16), किसी व्‍यक्ति में प्रवेश कर सकते हैं (लूका 22:3), किसी व्‍यक्ति के विचार को प्रभावित कर सकते हैं (प्रेरित 5:3), एवं जानवरों के शरीरों को भी वश में कर सकते हैं (लूका 8:33)। एक विश्‍वा‍सी कभी भी दुष्‍टात्‍माओं से ग्रसित नही हो सकता हैं क्‍योंकि उसका शरीर पवित्र आत्‍मा का मंदिर हैं और उस में दुष्‍टात्‍माओं के लिए कोई जगह नही हो सकता (1कुरू.6:19; 10:21)। दुष्‍टात्‍माएं भी परमेश्‍वर पर विश्‍वास करते हैं और उसके सन्‍मुख्‍ में भय के साथ थरथराते हैं (याकूब 2:19)। शैतान और उसके दुष्‍ट दूत परमेश्‍वर के न्‍याय के प्रतीक्षा में ही हैं (मत्ति 8:29; प्रकाश. 20:10)। यीशु मसीह के विश्‍वासियों को पुकारा गया है कि वे परमेश्‍वर के आधीन हो जाएं और शैतान का सामना करें (याकूब 4:7)। विश्‍वासियों का एक चिन्‍ह यह है कि वे दुष्‍टात्‍माओं को निकालेंगे (मरकुस 16:17)। 

दुष्‍टात्‍माओं को निकालना

1. एक विश्‍वासी के पास दुष्‍टात्‍माओं को निकालने का मसीह द्वारा दिया गया अधिकार है (मत्ति 10:1,8; मरकुस 16:17)। इस अधिकार का स्रोत मसीह यीशु ही है।
2. मसीह ने  दुष्‍टात्‍माओं को परमेश्‍वर के आत्‍मा के द्वारा निकाला (मत्ति 12:28); इसलिए, एक विश्‍वासी के लिए आवश्‍यक है कि वह आत्‍मा से परिपूर्ण चाल चलें (गल.5:25)।
3. प्रार्थना, उपवास एवं परमेश्‍वर के प्रति संपूर्ण समर्पण अनिवार्य है (मरकुस 9:29; याकूब 4:7)।
4. विश्‍वासी को आत्‍माओं की परख के वरदान के लिए प्रार्थना करना चाहिए (1कुरु.12:10)।
5. उसे दुष्‍टात्‍माओं के साथ, सामान्‍यत:, बात नही करना चाहिए (मरकुस 1:24)। वे भरमाने वाली आत्‍माएं हैं।
6. विश्‍वासी इन प्रेतात्‍माओं को यीशु के नाम से निकालें (प्ररित 16:18)।
7. दुष्‍टात्‍माओं को निकालते समय अपने आंखों को बंद न रखें; आप आदेश दे रहे हैं, प्रार्थना नही कर रहे; कभी कभी यह पाया गया है कि दुष्‍टात्‍माएं आक्रामक हो जाते हैं (मत्ति 17:15; प्रेरित 16:18)।
8. विश्‍वासी दुष्‍टात्‍माओं को यह अनुमति न दें कि वे उसके विश्‍वास को, जो परमेश्‍वर, उसके वचन, एवं मसीह के पवित्र आत्‍मा की सामर्थ पर है, कमज़ोर करें। संदेह शैतान का एक महत्‍वपूर्ण शस्‍त्र है (उत्‍प.3:1; मत्ति 4:3-10)।
9. हर छुटकारे की सेवकाई के दौरान परमेश्‍वर के सेवकों के मध्‍य क्रम एवं अनुशासन होना चाहिए; एक अधिकार के साथ सेवा करें और अन्‍य उसे प्रार्थना के द्वारा समर्थित करें (1कुरू.14:33)।
10. सब प्रकार के ताबीज या जादू टोनें के चीजों को शरीर से दूर करें अन्‍यथा छुटकारे का कार्य नही होगा। इन चीजों को रखने के द्वारा व्‍यक्ति शैतानी ताकतों के लिए गढ़ स्‍थापित करता है (प्ररित 19:19)।
11. छुटकारे पाए हुए व्‍यक्ति को पापों का अंगीकार, मन फिराव, एवं पवित्र आत्‍मा की भरपूरी में अगुवाई करें ताकि दुष्‍टात्‍माओं के लौटने की गंभीर दशा उत्‍पन्‍न न हों (मत्ति 12:44,45)। पवित्रता का जीवन एवं परमेश्‍वर की इच्‍छा में बना रहना आदेशित हैं (1यूह. 5:18)।

मनुष्‍य

परमेश्‍वर ने मनुष्‍य को छटवे दिन पुरुष और स्‍त्री के रूप में अपने ही स्‍वरूप और समानता में बनाया (उत्‍प.1:26-28)। वे परमेश्‍वर का आदर और महिमा को प्रतिबिम्बित करते थे और उनहें सारी सृष्टि पर हुकूमत दिया गया था (भजन 8:5; उत्‍प.1:28)। परमेश्‍वर ने मनुष्‍य को दैहिक, व्‍यक्तित्‍व, एवं आत्मिक स्‍वरूप में बनाया; इस कारण से मनुष्‍य शरीर, प्राण, एवं आत्‍मा हैं (उत्‍प.2:7; अय्यूब 32:8; सभो.11:5;12:7; 1थेस.5:23)। पहला मनुष्‍य आदम ने पाप किया और इसके द्वारा जगत में पाप और मृत्‍यु लेकर आया (रोम.5:12)। बाईबल बताती है कि आदम में सभों ने पाप किया, इसलिए मृत्‍यु हर मनुष्‍यों पर आ गया (रोम.5:12)। यह मृत्‍यु तीन रूप में हैं: आत्मिक मृत्‍यु (परमेश्‍वर से अलग होना और उसके साथ शत्रुता), शारिरिक मृत्‍यु (आत्‍मा का शरीर से अलग होना), एवं दूसरी मृत्‍यु (नरक में अनंत दण्‍ड) (इफि.2:1; कुलु.1:21; रोम.5:10; प्रकाश.21:8)। मनुष्‍य पाप के दण्‍ड के कारण मरनहार हो गया। बाईबल बताती है कि ‘मांस और लोहू’ अर्थात नया जन्‍म प्राप्‍त नही किए मनुष्‍य स्‍वर्ग राज्‍य के वारिस नही हो सकते और न विनाश अविनाशी का अधिकारी हो सकता है (1कुरु.15:50)। इसलिए, उद्धार का एक मात्र मार्ग पवित्रात्‍मा के द्वारा विश्‍वास से नया जन्‍म प्राप्‍त करना ही है (यूह.3:5,6)। जब कोई यीशु मसीह का प्रभुत्‍व को स्‍वीकारता है तब वह पुराने संसार के दोष से मुक्‍त होकर प्रभु यीशु मसीह के आने वाले राज्‍य का वारिस हो जाता है। बाकी लोग इस संसार के ईश्‍वर अर्थात शैतान के आधीन रह जाते हैं (2कुरु.4:4; इफि.2:2; 1युह.5:19)।

उद्धार

सुसमाचार यह घोषणा करता है कि सभी मनुष्‍य प्रभु यीशु मसीह पर विश्‍वास करने के द्वारा अपने पापों से छुटकारा प्राप्‍त कर सकते हैं। परमेश्‍वर ने यीशु मसीह को संसार में अपने बलिदान के मेमने के रूप में भेजा ताकि वह संसार के पापों के लिए प्रायश्चित करें (यूह.1:29)। यीशु मसीह का देह बलिदान के लिए पवित्रात्‍मा के द्वारा अभिषिक्‍त एवं अलग किया हुआ देह था (लूका 1:35; इब्रा. 10:5)। पवित्रात्‍मा ने यीशु मसीह के उन दु:खों को जो वह हमारे पापों के प्रायश्चित के लिए सहने वाला था पुराने समय के अपने भविष्‍यद्वकताओं पर पहले से ही प्रगट कर दिया था (1पत.1:10,11)। मसीह अपने देहधारण एवं प्रायश्चित की मृत्‍यु के द्वारा मनुष्‍य एवं परमेश्‍वर के बीच में मध्‍यस्‍त बन गया; इस तरह, अपने शरीर का उस अनंत आत्‍मा के द्वारा बलिदान करके उसने हमारे लिए परमेश्‍वर की उपस्थिति में प्रवेश का मार्ग बना दिया (इब्रा.10:19;20)। इस प्रायश्चित की मृत्‍यु एवं पुनुरुत्‍थान (मृत्‍कों में से जी उठने) के द्वारा वह परमेश्‍वर और मनुष्‍य के बीच में मेल मिलाप का मार्ग बन गया (रोम.5:10; इब्रा.1:3)। जो इस उद्धार के दान को ठुकरायेंगे वे अपने पापदोष में पड़े रहेंगे और ‘प्रभु के सामने से, और उसकी शक्ति के तेज से दूर होकर अनन्‍त विनाश का दण्‍ड पाएंगे’ (2थेस. 1:9)। जो यीशु मसीह को अपने प्रभु और उद्धारकर्ता के रूप में ग्रहण करेंगे वे अंधकार की शक्ति से छुड़ाए जाकर प्रभु यीशु मसीह के राज्‍य में प्रवेश कराये जाएंगे (कुलु.1:13)। उनहे पुत्र होने एवं यीशु मसीह के संगी वारिस होने का अधिकार दिया गया हैं (यूह.1:12; रोम;8:17)। उद्धार के आशीषें इस प्रकार से हैं: पापों से क्षमा (इफि.1:7) धर्मि ठहराया जाना (रोम.4:25) अनंत जीवन (यूह.3:16) स्‍वर्ग में नागरिकता (फिलि.3:20) अनंत मिरास (इब्रा.9:15) दुष्‍टात्‍माओं और बिमारियों पर अधिकार (लूका 10:19) पवित्रात्‍मा का फल (गल.5:22,23) एक महिमायुक्‍त पुनुरुत्‍थान (1कुरु.15:51-54)

कलीसिया

कलीसिया प्रभु यीशु मसीह के शिष्‍यों का समुदाय हैं। वह मेमने की पत्नि (प्रकाश्‍.21:9; इफि.5:25-27; प्रकाश.19:7), मसीह की देह (1कुरु.12:27), एवं परमेश्‍वर का मंदिर (1पत.2:5,6; इफि.2:21,22; 1कुरु.3:16,17) के रूप में भी जानी जाती है। कलीसिया ‘प्रेरितों और भविष्‍यद्वक्‍ताओं की नेव पर जिस के कोने का पत्‍थर मसीह यीशु आप ही है,’ बनायी गई है (इफि.2:20)। इसलिए, प्ररितों की शिक्षा एवं भविष्‍द्वाणी के द्वारा आत्मिक उन्‍नति कलीसिया के लिए बुनियादी हैं (प्रेरित 2:42; 15:32)। कलीसिया संगी विश्‍वासियों की संगति है। इसलिए, मसीहियों को आदेश दिया गया है कि वे आपस में इकटृठा होना न छोउ़ें (इब्रा.10:25)। कलीसिया परमेश्‍वर का परिवार हैं; इसलिए, उस में एकता, सहयोग, उन्‍नति, एवं फलदायकता होना चाहिए (इफि.2:19; 1कुरु.1:10; यूह.13:35; गल.6:1,2)। कलीसिया विश्‍वक और स्‍थानीय दोनों है। प्रभु यीशु मसीह कलीसिया की उन्‍नति के लिए उस में प्ररित, भविष्‍यद्वक्‍ता, सुसमाचार प्रचारक, शिक्षक, एवं पासवानों को नियुक्‍त करते हैं (इफि.4:11-12)। पवित्र आत्‍मा व्‍यक्तियों को अपने वरदानों से सुसज्जित करता हैं ताकि कलीसिया की उन्‍नति हो (1कुरु.12)। कलीसिया को बुलाया गया है कि वह यीशु मसीह के सुसमाचार को हर जाति में प्रचार करें, उनमे से शिष्‍य बनायें, और यीशु मसीह की शिक्षाओं को उन्‍हे सिखाएं (मत्ति 28:19-20)। यह प्रचार चिन्‍हों और अद्भुत कार्यों के साथ होता है जिन्‍हें प्रभु अपने वचन को प्रमाणित करने के लिए करता है (मरकुस 16:20; इब्रा. 2:4)। कलीसिया के दो नियम हैं जल का बपतिस्‍मा (मत्ति 28:19) एवं प्रभु का मेज (1कुरु.11:23-29)। यीशु मसीह अपनी कलीसिया के लिए पुन: पृथ्‍वी पर वापस लौटेगा। तब मसीह में जो मर गए हैं वे पहले जिलाए जाएंगे, फिर जो जीवित हैं वे उसके साथ बादलों में उठा लिए जाएंगे ताकि उसके साथ सदा के लिए रहें (1थेस.4:16,17)।

बाईबल

बाईबल मसीह यीशु के विश्‍वास द्वारा उद्धार पाने के लिए परमेश्‍वर द्वारा दिया गया शिक्षण ग्रंथ है (2तिम.3:15)। यह उन पवित्र लोगों के द्वारा लिखी गई थी जो पवित्र आत्‍मा की भविष्‍यद्वाणी के अभिषेक के द्वारा चलाये जाते थे (इब्रा.1:1; 2पत.1:20,21)। इसलिए, यह परमेश्‍वर का प्रेरित वचन के रूप में जाना जाता है (2तिम.3:16)। बाईबल को हम सांसारिक रीति से नही समझ सकते हैं। उद्धार के निमित शिक्षा हमें पवित्र आत्‍मा के द्वारा प्राप्‍त होता हैं (1कुरु.2:10-16)। इसलिए, एक अनात्मिक व्‍यक्ति अत्मिक बातों को न तो समझ सकता है न उनहें ग्रहण कर सकता है। केवल बाईबल ही दैवीय ज्ञान का एकमात्र अभ्रांत (तृटि रहित) स्रोत है जिसे परमेश्‍वर ने मनुष्‍यों को दिया है (प्रकाश.22:6)। बाईबल या पवित्र शा‍स्‍त्र यीशु मसीह के विषय में गवाही देती है (यूह.5:29; गल.3:8); इसलिए, कहा गया है कि ‘यीशु की गवाही भविष्‍यद्वाणी की आत्‍मा है’ (प्रकाश. 19:10)। विश्‍वासी को पवित्र शास्‍त्रों को पढ़ने और अध्‍ययन करने के लिए बुलाया गया हैं (भजन 1:2)। बाईबल के वचनों का तोड़ना मरोड़ना या उसमें अन्‍य बातों को जोड़ना या उसमे से निकालना सख्‍त रूप से प्रतिबंधित हैं (2पत.3:16; प्रकाश.22:18;19)।

न्‍याय

बाईबल हमें सिखाती हैं कि सभी नैतिक प्राणी परमेश्‍वर के न्‍याय सिंहासन के सामने जगत के अंतिम दिन लाए जाएंगे। यीशु मसीह ने उन चिन्‍हों के विषय में बताया जो उस अंतिम दिन से पहले होने वाले हैं। वे इस प्रकार हैं: मत त्‍याग, झूठे भविष्‍यद्वक्‍ताओं का बढ़ना , ख्रीस्‍त विरोधी का आगमन जो परमेश्‍वर के लोगों को सताएगा और राजनैतिक तौर से विश्‍व पर नियंत्रण करेगा, युद्ध, भूकम्‍प, आकाल, बुराई का बढ़ना, पंथों का बढ़ना, एवं अंतरिक्ष में चिन्‍ह (मत्ति 24)। इस‍के पश्‍चात परमेश्‍वर का पुत्र आसमान में अपने सामर्थी स्‍वर्गदूतों के साथ प्रगट होगा (2थेस.1:7)। वह इस बार अपने लोगों का उद्धार एवं संसार का न्‍याय के लिए प्रगट होगा (इब्रा.9:28)। मसीह में जो मर गए हैं वे पहले जिलाए जाएंगे; फिर जो शिष्‍य जीवित हैं वे प्रभु के साथ हमेशा रहने के लिए उठा लिए जाएंगे (1थेस. 4:16,17)। शैतान और उसके दूत नरक में डाल दिए जाएंगे (मत्ति 25:41; प्रकाश.20:10)। वे जिनका नाम जीवन की पुस्‍तक (यीशु की पुस्‍तक) में नही लिखा गया है उन्‍हें आग की झील मे डाल दिया जायेगा (प्रकाश.20:15) क्‍योंकि उनका न्‍याय उन के कार्यों के अनुसार किया जाएगा (रोम.2:5,6; यहूदा 15)। मसीह में विश्‍वासयोग्‍य जो रहेंगे वे स्‍वर्ग राज्‍य के वारिस होवेंगे (प्रकाश.21:7)। 

© Domenic Marbaniang, 2009

Read More

Bible Truths (English)

GOD

The Bible teaches us that  God is the creator of the universe (Gen. 1:1). As creator, He is unlike creation - in other words, He is uncreated, He is eternal, without beginning and without end. He is the eternal God (Ex. 15:18; Deut. 33:27). The Bible also teaches us that God is Spirit (Jn. 4:24). No one has ever seen or ever can see God as Spirit for He is invisible (Col. 1:15; 1 Tim. 1:17). God is everywhere (Ps. 139:7-10), is unlimited in power (Matt. 19:26), and is all-wise and all-discerning (Lk. 12:2).

God is One, which, firstly means that He is indivisible and, secondly, that there is no other being who can be called God other than Him. There is only one God (Deut. 4:35). God is the giver of life (Job 33:4). He is the Ruler and Judge of the world that belongs to Him (Ps. 10:16). He will bring all thoughts, words, and deeds of men to judgement in the last day, also called the Day of Judgement (2 Pet. 3:7).

The Bible commands all people everywhere to submit to God in reverential fear, repentance from sin, and obedient faith (Eccl. 12:13; Acts 17:30).

The Bible tells us that God is our Father (Matt. 6:9; Acts 17:29), that He loves us with an everlasting love (Jeremiah 31:3) and so doesn't want us to perish in our sins (the evil thoughts and actions of which each one of us is guilty). Therefore, God prepared a way of salvation for us by Himself taking our place of punishment and suffering for us, when He was incarnated as man and paid our penalty through His eternal sacrifice on the cross. Therefore, also, God is our only Savior (Jude 1:25). Anyone who prays in His heart to this true God is immediately heard by Him because God is everywhere and closer than our very breath (Ps. 34:17; 130:1). Anyone who says "I'm sorry for my sin, please forgive me Lord" is forgiven by God and his sins are removed as far as the east is from the west (in other words, totally erased, Ps. 103:12). This forgiveness and a new start of life are provided to us because of the sacrifice of Jesus Christ (Who is the very Image and Word of God that incarnated as human 2000 years ago) by which He put an end to the old world of sin and death and, by rising up from the death on the third day, brought to us newness of life.

JESUS CHRIST

The Bible tells us that Jesus Christ is the Son of God (Jn.3:16) in whom and through whom God is revealed to us (Heb.1:1,2). He is the Word of God (Jn.1:1), the image of the invisible God (Col.1:15). He was not created or given birth to; He is not a "son" in that sense; He is eternal. He is God (Jn.1:1). He is the only Mediator between God and man (1 Tim.2:5). Whatever is finally known to us about God is known through and in Jesus Christ, because the fullness of Godhead dwells in Him bodily (Col.2:9). He is the express image of God's person, the Creator and Sustainer of the universe (Col.1:16; Heb.1:3). He is not an other God but is God and one with God (Jn.17:22) who is a Trinity. God is Father, God is Son, God is Holy Spirit. But God is not three. He is one. The three are one. How can that be? It is so because God is Truth, God is Joy, and God is Love. As Truth, God is a unity of the Knower, the Known, and the Omniscient Spirit. As Love, He is the Lover, the Beloved, and the Spirit of Love. As Joy, He is the Rejoicer, the Object of Pleasure, and the Spirit of Joy. Jesus existed before Abraham existed (Jn.8:58). Jesus existed before the creation of this universe (Jn.1:1,2). Jesus is eternal.

All things were made through Jesus and for Jesus (Col.1:16). He is the Heir of God, the Firstborn of all creation (Col.1:15). He is the Redeemer of creation, the Savior of the world, for which purpose He became man (Jn.1:14) to suffer the penalty of our sins and fulfill the righteousness of God (Heb.2:9-18). He rose from the dead and became the author of a new creation so that all who receive Him by obedience of faith are made co-heirs of the Kingdom of God. He will return again in the Last Day to judge the living and the dead (2 Tim.4:1).

HOLY  SPIRIT

The Holy Spirit is called in the Bible by various names such as 'the Spirit of God" (Gen. 1:2), "the Spirit of Truth" (Jn. 14:17), "the Holy Spirit" (Lk. 11:13), "the Spirit of Holiness" (Rom. 1:4), and "the Comforter" (Jn. 14:26). The Holy Spirit is the Creator of all things and the Giver of life (Job 33:4; Ps. 104:30). He is the one who inspired the writing of the Scriptures (2 Pet. 1:21). It is through Him that God's miraculous gifts are manifest in the whole world through God's people (1 Sam. 10:10; Acts 10:38; 1 Cor. 12). He is the giver of understanding of spiritual matters (Job 32:8; Isa. 11:2). It is He who anoints God's servants and by Him they are sanctified and consecrated for ministry (Acts 10:38; 1 Jn. 2:27). He is the Great Witness of Jesus Christ who convicts the world of sin, righteousness, and judgment (Jn. 15:26; 16:8). It is by His indwelling filling that the disciples receive power to be the witnesses of Christ in all the world (Acts 1:8).

CREATION

The Bible teaches us that God created the universe and all things in it in six days (Gen. 1,2; Ex. 20:11). The things that are now physically visible were made out of things unseen (Heb. 11:3); in other words, out of nothing. God did not create the world out of necessity but of His own free and sovereign will and for His pleasure (Rev. 4:11). Both darkness and light were created by God (Isa. 45:7; Gen. 1:3) - both are physical, the former an absence of the latter. God created space and time (Ps. 90:2 – 'or ever thou hadst formed {Heb. Chul- to rotate, spin} the earth and the world'). God created the universe for Jesus Christ, who is the heir of all things (Col. 1:16-18; Eph. 1:10).

ANGELS

Angels are immortal and celestial beings created by God (Rev. 19:10; 22:8-9; Col. 2:18; Lk. 20:34-36). They are called "ministering spirits" (Heb. 1:14). They are sexless and numerous (Lk. 20:34-35; Dan. 7:10; Heb. 12:22). There are various kinds of angels. The Cherubim are appointed in the Garden and in presence of God (Gen. 3:24; Ex. 25:22; Eze. 28:13,14). The Seraphim (or "the burning ones") are seen as worshipping God in Isaiah 6:2,3. There are two Archangels, Michael, the captain of Warring Angels (Jude 1:9; Rev. 12:7) and Gabriel, the Messenger of God (Lk. 1:19; Dan. 8:16; 9:21). The angels are also known as "the elect angels" because of their position in the presence of God (1Tim. 5:21). They were those who remained faithful to God during the rebellion of Satan(who was an anointed cherub before his fall).

Angels possess wisdom (2Sam. 14:17; 1 Pet. 1:12), follow the orders of God (Psalm 103:20), stand before God in reverential worship (Neh. 9:6; Heb. 1:6), are meek (2Pet. 2:11), mighty (Ps. 103:20), and holy (Rev. 14:10). They are God's servants and minister only according to the commandment of God (Heb. 1:14; Ps. 103:20).

DEMONS

Demons are those angels who rebelled against God along with Lucifer who is also known as Satan (meaning "adversary), the old serpent, tempter, the wicked one,  ruler of this world, god of this age,  murderer and father of lies (Isa. 14:12-15; Eze. 28:12-19; Jn. 12:31; 2Cor. 4:4; Matt. 4:3; 1Jn. 5:19; Jn. 8:44). Therefore, these demons are also referred to as "angels that kept not their first estate" (Jude 6); they are the fallen angels. They oppose God's work (1Thess. 2:18), deceive the nations (Rev. 20:7-8), are proud (1Tim. 3:6), influencers of godlessness (Eph. 2:2), cruel (1Pet. 5:8), malignant (Job 2:4), and oppressors of mankind with various maladies and sicknesses (Acts 10:38; Mark 9:25). They possess the bodies of unbelievers (Matt. 8:16), can enter into a person (Lk. 22:3), can influence a person's thinking (Acts 5:3), and can even possess the bodies of animals (Lk. 8:33).

A believer can never be demon-possessed since his body is a temple of the Holy Spirit and has no room for demons (1Cor.6:19; 1Cor.10:21).

The demons believe and tremble before God (James 2:19). Satan and his demonic angels await the judgment of God (Matt. 8:29; Rev. 20:10). The believers in Jesus Christ are called to submit to God and resist the devil (James 4:7). One sign of believers is that they shall cast out demons (Mk. 16:17).

Expelling Demons

1. A believer has Christ-given authority to cast out demons (Matt. 10:1,8; Mk. 16:17). The source of this power is Christ alone.
2. Christ cast them out by the Spirit of God (Mt.12:28); therefore, a believer should have a Spirit-filled walk (Gal.5:25).
3. Prayer, fasting and total submission to God is important (Mk. 9:29; James 4:7).
4. The believer should seek the gift of discerning the spirits (1Cor. 12:10).
5. He should not talk with demons, as a general rule (Mk. 1:24). They are deceivers.
6. The believer should cast them out in the Name of Jesus (Acts 16:18).
7. Do not close your eyes when casting out demons: you are commanding, not praying; demons are sometimes seen to be physically violent (Matt.17:15; Acts.19:15,16).
8. The believer should not allow the demon to weaken his/her faith in God, His Word, and the power of Christ's Holy Spirit. One of devil's weapons is doubt (Gen. 3:1; Matt.4:3-10).
9. In every deliverance session, there must be order and discipline among the servants of God; let one minister in authority while the rest back him/her in prayer (1Cor.14:33).
10. All amulets, charms, fetishes, and occultic objects must be removed before any deliverance can take place. The possession of such things provide strongholds for demonic oppression. (Acts 19:19).
11. The delivered must be guided into confession, repentance, belief, and the infilling of the Holy Spirit to avoid serious consequences of demonic return (Matt. 12:44,45). A life of holiness and keeping in the will of God is imperative (1Jn. 5:18).

HUMANS

God created man on the sixth day as male and female made in the image and likeness of God (Gen. 1:26-28). They reflected the honor and glory of God and were given dominion over all creation (Ps. 8:5; Gen. 1:28). God created man as a physical, personal, and spiritual being; thus, man is body, soul, and spirit (Gen.2:7; Job 32:8; Eccl. 11:5; 12:7; 1Thess. 5:23). The first man Adam sinned and through this brought sin and death into the world (Rom. 5:12). The Bible says that in Adam all sinned, therefore death passed on to all men (Rom. 5:12). This death was three-fold in nature: spiritual death (separation from and enmity with God), physical death (separation of spirit from the body), and second death (punishment in hell) (Eph. 2:1; Col. 1:21; Rom. 5:10; Rev. 21:8). Man became mortal through the condemnation of sin.

The Bible says that "flesh and blood" or unregenerate humans "cannot inherit the kingdom of God" since corruption cannot inherit incorruption (1Cor. 15:50). Therefore, the only way of salvation is through regeneration by the Spirit through faith (Jn. 3:5,6). When one accepts the Lordship of Jesus Christ, one passes from the condemnation of the old creation and becomes heir of God's coming kingdom through the Lord Jesus Christ. The others are subject to the god of this world who is the devil (2Cor. 4:4; Eph. 2:2; 1Jn. 5:19).

SALVATION

The Gospel or Good news proclaims that all humans can be saved from their sins by faith in Jesus Christ. God sent Jesus Christ His Son into this world to be the sacrificial Lamb of God that would atone for the sins of the world (Jn. 1:29). The body of Jesus Christ was a sacrificial body anointed and separated by the Holy Spirit (Lk. 1:35; Heb. 10:5). The Holy Spirit revealed the sufferings of Jesus Christ, which He was to suffer for our sins, to the prophets of old (1Pet.1:10,11). Christ became the Mediator between man and God through His incarnation and atoning death; thus, through the sacrifice of His body by the Eternal Spirit (Heb. 9:14) He opened a way for us into God's presence (Heb. 10:19,20).  Through His atoning death and resurrection Jesus Christ has become the path of reconciliation between God and man (Rom. 5:10; Heb. 1:3).

Those who reject this offer of salvation will remain in their condemnation and will "be punished with everlasting destruction from the presence of the Lord, and from the glory of his power" (2Thess. 1:9). Those who accept Jesus Christ as their Lord and Savior are delivered from the power of darkness into the Kingdom of the Lord Jesus Christ (Col. 1:13). They are given the right to sonship and are co-heirs with Jesus Christ (Jn. 1:12; Rom. 8:17).

The blessings of salvation are as follows:

1. Forgiveness from sins (Eph.1:7).
2. Justification (Rom. 4:25)
3. Eternal life (Jn. 3:16).
4. Citizenship in Heaven (Phil. 3:20).
5. Eternal inheritance (Heb. 9:15).
6. Authority over demons and diseases (Lk. 10:19).
7. The fruit of the Holy Spirit (Gal. 5:22,23).
8. A glorified resurrection (1Cor. 15:51-54).

CHURCH

The Church is the community of the disciples of the Lord Jesus Christ.  She is also known as the Lamb’s wifeप (Rev. 21:9; Eph. 5:25-27; Rev. 19:7), the Body of Christ (1Cor.12:27), and the Temple of God (1Pet.2:5,6; Eph.2:21,22; 1Cor.3:16,17). The Church is "built upon the foundation of the apostles and prophets, Jesus Christ himself being the chief corner stone" (Eph.2:20). Therefore, apostolic doctrine and prophetical edification are foundational to the Church (Acts 2:42; 15:32). The Church is a fellowship of fellow-believers. Therefore, Christians are commanded not to forsake assembling together ( Heb.10:25). The Church is the Household of God, His family; therefore, there must be unity, cooperation, edification, and productivity in it (Eph. 2:19; 1Cor.1:10; Jn.13:35; Gal.6:1,2). The Church is both universal and local.

The Lord Jesus Christ appoints apostles, prophets, evangelists, teachers, and pastors for the care and edification of the Church (Eph. 4:11-12). The Holy Spirit gifts individuals with the gifts of the Holy Spirit for the edification of the Church (1Cor.12). The Church is called to proclaim the Gospel of Jesus Christ to every nation, to make disciples out of them and teach them the teachings of Jesus Christ (Matt. 28:19-20). This proclamation is accompanied with signs and wonders that the Lord works to confirm His Word (Mk. 16:20; Heb.2:4).

The two ordinances of the Church are water baptism (Matt.28:19) and the Lord's Table (1Cor.11:23-29).

Jesus Christ will return to this earth for His Church. Then, the dead in Christ will first rise up and those who are alive will be caught up to Him in the clouds to be with Him forever (1Thess.4:16,17).

BIBLE

The Bible is God's Book of instruction for salvation through the faith of Jesus Christ (2Tim.3:15). It was written by holy men of God who were moved by the prophetical anointing of the Holy Spirit  (Heb.1:1; 2Pet.1:20,21). It is, therefore, called the inspired Word of God (2Tim.3:16). The Bible cannot be understood in a worldly manner. The instruction of salvation is communicated to us through the Holy Spirit (1Cor. 2:10-16). Therefore, an unspiritual person can neither understand nor appreciate spiritual things. The Bible is the only infallible guide of divine instruction for man (Rev. 22:6).

The Bible or Scriptures testify about Jesus Christ (Jn. 5:29; Gal.3:8); therefore, it is said that "the testimony of Jesus is the spirit of prophecy" (Rev.19:10). The believer is called to read and study the Scriptures (Ps.1:2). The Bible warns against Scripture twisting and against adding to or subtracting from the Scriptures (2Pet.3:16; Rev.22:18,19).

JUDGMENT

The Bible teaches us that all moral beings will be brought to judgment before God in the Last Day of the world. Jesus gave the signs that precede the coming of this Last Day. They are: an increase of apostasy, of false prophets, the coming of the anti-Christ who will persecute the people of God and politically control the world, wars, earthquakes, famines, growing crime rates, rise of cults, and signs in outer space among many things (Matt. 24). After these things, the Son of God will appear in the sky with His mighty angels (2Thess.1:7). He will appear this second time for the salvation of His people and the judgment of the world (Heb.9:28). The dead in Christ will rise first and those disciples who are living will be caught up to Lord to be with Him forever (1Thess.4:16,17). The devil and his angels will be punished in hell (Matt.25:41; Rev.20:10). Those whose names are not written in the Book of life will be thrown into the Lake of fire (Rev.20:15) because they will be judged according to their deeds (Rom.2:5,6; Jude 15).

The faithful in Christ will inherit the Kingdom of God (Rev.21:7).

© Domenic Marbaniang, 2010.

Read More

Empire Under Siege Forever

The mind, an empire under siege forever;
One falls while he stands, when one mere breach is made!
Give me walls, Lord, to guard Your Treasure within!
Give me watchmen that will neither faint nor sleep!
One slip of memory, one wastage of the mind over vanity,
And my world has come to an end.

Read More

The War of Kalinga and Modern Religious Conscience

In around 260 BC, King Ashoka of the Mauryan Empire invaded the Republic of Kalinga, now in modern day Orissa, engaging in a bloody battle that within a short period of time caused such massive destruction that it appalled the chronicles of time. It was the first and the only battle that Ashoka is said to have fought, following which he encountered a profound change of heart and gave up violence. The conquest did make Ashoka an absolute monarch over a great part of the Indian sub-continent; the change of heart, however, stripped him of any desire for further military conquests. The massive loss of life and suffering caused by this war weighed heavily on the mind of the King and plunged him into deep remorse. On the 13th of his 14 Major Rock Edicts, he inscribes:

On conquering Kalinga the Beloved of the Gods felt remorse, for, when an independent country is conquered, the slaughter, death and deportation of the people is extremely grievous to the Beloved of the Gods and weighs heavily on his mind... Even those who are fortunate to have escaped, and whose love is undiminished, suffer from the misfortunes of their friends, acquaintances, colleagues and relatives...

This inscription of dhamma has been engraved so that any sons or great-grandsons that I may have should not think of gaining new conquests, and in whatever victories they may gain should be satisfied with patience and light punishment. They should only consider conquest by dhamma to be a true conquest, and delight in dhamma should be their whole delight, for this is of value in both this world and the next. [as quoted by John Keay, India: A History, 92-93]

"Herein lies the greatness of Ashoka," writes R.K. Mookerji, "... at least no victorious monarch in the history of the world is known to have ever given expression to anything like it" [Ibid]. The conversion was total and it unleashed a rare time in the history of India known as the Golden Age of Indian history.

Though seemingly deriving several principles of statecraft from Kautilya's Arthasastra, Akbar resorted to the ideology of dhamma as derived from Buddhism to make the foundation of his rule. Ashoka's remorse had a ready remedy in the already existing Buddhist dhamma, with which he did have contacts from his previous stay at Avanti and his marriage to Devi (Vidisha-mahadevi), a Buddhist. The remorse was decisive, but even more important was the availability of the religion of non-violence in the form of Buddhism, and Buddhist chroniclers waste no efforts trying to depict the pre-Buddhist Ashoka as a monstrously demonic ruler, whose evil mind had to go through Kalinga to experience the decisive change. It is recorded that some 100,000 people were slain and 150,000 deported during the Kalinga War. The subjugated Kalingans were treated in accordance to the principles of Arthasastra: "having acquired new territory the conqueror shall substitute his virtues for the enemy's vices and where the enemy was good, he shall be twice as good. He shall follow policies that are pleasing and beneficial by acting according to his dharma and by granting favours and exemptions, giving gifts and bestowing honours." [Keay, 92]

The presence of a non-violent religious conscience was strongly felt throughout the Golden reign of Ashoka. It's absence was horrifically sensed in the modern fascist regimes rooted in the dehumanizing roots of Darwinism. Darwinism accomplished the reduction of man to a mere biological being. Spirituality was stripped of any significance. Two powerful ideologies, viz. Fascism and Marxism, that plunged the world into horrific crimes against humanity ensued from its principles. These philosophies stood strongly opposed against virtues of the religious conscience. In his book The Antichrist, Nietzsche blatantly expressed the logical political ethics of Darwinian ideology, ideas that went into shaping the fascist regimes of the 1930s. Not surprisingly, influenced by the Darwinian principles of natural selection, struggle for existence, and survival of the fittest, his doctrine of will to power stood ferociously opposed to the virtues of love and compassion. He wrote:

What is good?--Whatever augments the feeling of power, the will to power, power itself, in man.
What is evil?--Whatever springs from weakness.
What is happiness?--The feeling that power increases--that resistance is overcome.
Not contentment, but more power; not peace at any price, but war; not virtue, but efficiency (virtue in the Renaissance sense, virtue, virtue free of moral acid).
The weak and the botched shall perish: first principle of our charity. And one should help them to it.
What is more harmful than any vice?--Practical sympathy for the botched and the weak...

I call an animal, a species, an individual corrupt, when it loses its instincts, when it chooses, when it prefers, what is injurious to it. A history of the "higher feelings," the "ideals of humanity"--and it is possible that I'll have to write it--would almost explain why man is so degenerate. Life itself appears to me as an instinct for growth, for survival, for the accumulation of forces, for power: whenever the will to power fails there is disaster. My contention is that all the highest values of humanity have been emptied of this will--that the values of decadence, of nihilism, now prevail under the holiest names...

Pity stands in opposition to all the tonic passions that augment the energy of the feeling of aliveness: it is a depressant. A man loses power when he pities. Through pity that drain upon strength which suffering works is multiplied a thousandfold....

Shortly after writing this book, Nietzsche suffered nervous breakdown and ended in an asylum where he soon died. But, his megalomaniac philosophy became the fuel of Fascism and Nazism. Both Mussolini and Hitler were influenced by Nietzsche’s vision of the Superman, the Overman (in Thus Spake Zarathustra), which they further interpreted along their socio-historical experiences. The fascist ideas did spread to as far as Japan and the century saw one of the most brutal and violent histories of all time plunging the world into a global Kalinga of World War II. The difference: "Supermen" didn't have the means of remorse this time. They either committed suicide or were executed by those that defeated them and saved the world from self-destruction. There are instances of crimes against humanity that send a shiver along our spine. The concentration camps of Hitler and the Nanking massacre to mention two. Though opposed to fascism, Communism also viewed man with the anti-spiritual spectacles of naturalism that dehumanized the individual, but with a Hegelian tint to its philosophy of history. Pity was substituted with brutality, where the enemy was not just destroyed, but his humanhood was stripped off. Man, in the age of technology, with advanced weapons, was back to barbarianism. The religious conscience was annihilated.

Among those who did speak of a religious conscience but perpetrated crimes against humanity, their violence was sanctioned by their religious authority, sectarian view of humanity (that dehumanized other people groups), quest for political supremacy, racism, and/or a history of hatred, revenge, and anger.

In the Indian soil, sadly, as Romila Thapar noted, "the ideology of dhamma died with the death of the emperor [in 231 BC]" [Keay, 99]. After Ashoka, there was none like Ashoka. The modern period was a period of petty kingdoms warring against each other, of numerous social evils like child marriage, sati, casteism, temple prostitution, female infanticide, etc. The East India Company that came into India did put an end to the petty kingdom wars by assuming control over most of the land, however, it didn't interfere with the local customs. It was missionaries like William Carey and reformers like Raja Ram Mohan Roy who first began to take a stand against the social crimes sanctioned by religion and community. Consequently, the British administration imposed a ban over several of these.

From this time forth till the Independence of the nation, three major influences could be felt throughout the land: British Evangelicalism, Italian and German Fascism, and Russian Communism. While people like Gandhi and Tagore were influenced by British Evangelicalism, Golwalkar and Hedgewar (RSS) were influenced by Fascism, and Bhagat Singh was influenced by Communism (though these influences had a unique blend with the Indian socio-historical experience). The non-violent and peaceful protest methods that Gandhi upheld had an immense impact on the conscience of the nation. Certainly, as Bertrand Russell noted (and his statement hangs emblazoned in Mahatma Gandhi's home in Ahmedabad), "It is doubtful that the method of Mahatma Gandhi would have succeeded except that he was appealing to the conscience of a Christianized people." One wonders if Gandhi's methods would have had any success in Hitler's Germany or in the Ottoman Empire. In addition, we do understand the importance of a military to defend the nation.

However, it is the quality of the religious spirit that fosters a sense of humaneness even at times of war. It teaches one the principle of treating ones neighbour as one would have treated oneself. "Love your neighbour as yourself," said Jesus and, in addition, "whatever you want men to do to you, do also to them" - the Golden Rule of ethics. The Divine Spirit of Grace works within the human heart against the animal instincts of unrestrained passion for power and pleasure. One can either succumb to the base forces and enter a world of meaningless void and striving with the wind, or submit to Divine Grace and become a beloved of God, Devampriya (a title of Ashoka). Leaders can either destroy or build the nation. History tells us who built and who destroyed. Let us dare to follow the truth!

Sources:
John Keay, India: A History, Harper Perennial, 2004
Kalinga War
Kalinga War
Ashoka
Superman
Social Darwinism
John Allen Tucker, Tokugawa Intellectual History and Prewar Ideology.
Fascism in Japan
Causes of World War II
Crimes against Humanity
The Nanking Massacre
Communism and Crimes against Humanity
Fascism in India
To everyone an answer: Essays in honor of Norman L. Geisler

© Domenic Marbaniang, Saturday, 26 November 2010

Read More